🎥 دانلود سریال Marvel's The Punisher 2017 (مجازاتگر) دوبله فارسی بدون سانسور 📥

فرانک کسل یک کهنه سرباز نیروی دریایی ، پس از اینکه خانواده‌اش توسط عده‌ای به قتل می‌رسند ، تبدیل به فردی مجازاتگر به نام پانیشر می‌شود که هدفش نابودی افراد ظالم هست و…
"فرانک کسل" پس مرگ خانواده اش آواره میشود و در این حین توسط خلافکاران دیگر نیز مورد حمله قرار می‌گیرد، حال او در دنیای تبهکاران برای خود نامی بهم زده است و خلافکاران او را "مجازاتگر" می نامند چرا که او میخواهد با هر روشی هم که شده جلوی جرم و جنایات را بگیرد... * آپدیت: فصل دوم به صورت کامل اضافه شد
"فرانک کسل" بعد از به قتل رسیدن خانواده اش به یک شورشی تنها و دل شکسته تبدیل می شود، کسی که در دنیای جنایتکاران او را با نام "مجازاتگر" می شناسند، کسی که با جرم و جنایت به هر قیمتی مبارزه می کند...

جهت دانلود سریال Marvel's The Punisher 2017 (مجازاتگر) دوبله فارسی بدون سانسور و با زیرنویس چسبیده فارسی به پایین این صفحه مراجعه فرمایید.

این نمایش را به مرگ دوست داشتم! فکر می کردم Jon Bernthal آیا یک کار خارق العاده به عنوان Puinsher همیشه از فصل اول Daredevil رد می شوم تا بتوانم به فصل دوم نزدیک تر شوم کنجکاو شدم که نمایش Puinsher در کجاست؟ I Do Die Hard Puinsher I Love Puinsher (1989) Dolph Lundgren بله من می دانم که او جمجمه نمی پوشد زیرا در دهه 80 آنها کتاب های طنز مختلفی در دهه 60 و 70 داشته اند اما لباس چرمی مانند بتمن لباس لاستیکی سیاه بتمن جادوگر بد به نظر می رسد کمیک یادداشت برداری نمی کردیم مانند آنچه در سال 2004 وجود داشت جنگ منطقه Puinsher و Puinsher. اما در قدیم طنز Puinsher از تی شرت یا جلیقه ضد گلوله از جمجمه در آن استفاده نمی کرد بنابراین استودیوها از 1989 Puinsher گفت نه لباس جمجمه را نپوشانید زیرا بسیار بد به نظر می رسد زیرا در دهه 80 آنها از تکنولوژی بد و طراحی بدی برخوردار بودند برای لباس هایی مثل فیلم Tim Button فیلم بتمن. 2004 آن فیلم را دوست داشتم فروشنده مختلف توماس جین کار بزرگی انجام داد در حالی که مارول میلیون ها بار تلاش کرد تا توماس جین را بازگرداند زیرا پوینشر جادوگر همه را دوست داشت که من هم آن را دوست داشتم. اما او نمی خواست در سال 2009 جادوگر منطقه جنگ Puinsher بازگشت ، او فکر می کرد داستان و فیلمنامه زباله است و سپس هنگامی که Netflix ساخت Daredevil فصل 2 آنها حتی سعی می کنند توماس جین پوینشر را بازگردانند. من مثل WOW هستم بله این کار را انجام دهید اما او فیلمنامه را دوست نداشت ؟؟ من خوبم انتظار دارم کاش لباسشویی کثیف Puinsher فیلم بودجه ای بود که نمی پوشم او به آن افتاد اما به هر حال شرم آور است. (2009) Puinsher War Zone هنوز یک فیلم سرگرم کننده بود ، هنوز هم Frank Castle باعث کشتن بسیاری از آدمهای بدی است که فکر می کردم وقتی آنها را به سبک متفاوتی تبدیل کردند دوست داشتم Ray Stevenson خوب است اما من آرزو می کنم که آنها بازیگر متفاوتی را استخدام کنند نه ری Stevenson متاسفانه اما فیلم نظرات ناراحت کننده ای داشت اما من عاشق Puinsher War Zone..10 سال بعد این Puinsher Netflix عالی است من آن را دوست داشتم Jon ترسناک شخصیت ترسناک Jon Bernthal درست مثل یکی با شخصیت های Lundgren و Jane ، Jon Bernathal شخصیت خود را میخکوب کرد من می توانم تصور کنم کسی دیگری می تواند Puinsher بازی کند مثل Frank Grillo کاملاً مناسب Puinsher است درست مثل In Angery Purge. اما من با جون برناتال خوب بودم. نمایش کامل درباره خشونت است ، فکر می کنم اکشن عالی آنها قسمتهای جالب بسیاری بود ، بسیاری از وحشیانه ها باعث خشونت می شود درست مثل فیلم های Puinsher دیگر. داستان اتفاق می افتد که قلعه فرانک از جنگ به خانه می آید و او با خانواده اش وقت می گذارد ، در اسب سواری بعضی از بچه ها می آید او را می کشد و خانواده اش او را زنده می گذارد او تبدیل به پیراهن می شود سپس داستان شروع می شود Daredevil فصل 2 سپس داستان از این نمایش ادامه می یابد سپس این پس از مدافعان. من فکر می کردم شخصیت فرانک قلعه شخصی بود که نمی خواهی با او سر و کله بزنید او ترسناک است شما نمی خواهید حتی انگشت خود را در او بگذارید تعداد آنها در این نمایش بسیار زیاد است. شخصیت خبیث اصلی ویلین بسیار متفاوت تر بود تواریخ نارنیا: شاهزاده کاسپین (بن بارنز) بیلی روسو / اره منبت کاری اره مویی مقایسه شخصیت وی با شخصیت جنگ منطقه Puinsher (منطقه دومینیک وست) اکنون در این نمایش بیلی شخصیت متفاوت با دیگری در منطقه جنگ Puinsher است (2009). من فکر کردم بیلی روسو / اره منبت کاری اره مویی در نمایش شخصیت خوبی است و در مورد شخصیت های خائن راولینز (پاول شولز) بازیگر از (2008) فیلم Rambo 4 فکر کردم که شرور او دارای اهمیت است در مورد راولینز شخصیت او مانند شخصیت شما می خواهد بمیرد بد شما از او متنفر خواهید شد اکشن سرگرم کننده است Puinsher لگد بسیاری از الاغها تیراندازی به آدمهای بد که آنها را وحشیانه می کشد. فرانک قلعه شخصیتی را پیدا می کند که یک هکر است دیوید لینوس "میکروچیپ" لیبرمن (ابون ماس-باخراچ) که مهارت ساخت سلاح ، تأمین فناوری و تأمین دوستی را دارد. در انتشارات جدیدتر ، میکروچیپ به تدریج از دوست مجازاتگر به یک دشمن تلخ تبدیل شد. شخصیت اصلی وین نایت در منطقه جنگ Puinsher بود. بنابراین اکنون شخصیت هایی از منطقه جنگ Puinsher را درگیر می کند.

نکته ناامیدکننده هنگامی است که فرانک قلعه در اولین قسمت جمجمه خود را از بین می برد ، آنرا دور می اندازد سپس در عمل تقریباً تا 2 قسمت آخر نمی پوشد ، او آن را عقب می اندازد در مانند 10 یا 11 یا 12 قرار دادن در قسمت های 13 او آن را کامل می پوشد در Daredevil در فصل 2 من ناامید شدم کمی از آن فرانک جمجمه نمی پوشد تا پایان نمایش Daredevil در این فکر کردم او در این نمایش جمجمه می پوشد A خیلی بیشتر جادوگری نمی پوشد افرادی مانند جون برناتال که به او نمی دهند فقط به شخصیت خود میخ می بندد اما همه به دیولف لوندگرن پوینشر (1989) خسته کننده می شوند خوب آنها دلیل بودند اما خنده دار در Daredevil فصل 2 چرا جمجمه نپوشیدیم ؟؟ چرا در این نمایش او آنرا پرتاب می کند سپس آن را می پوشد تا اینکه به قسمت 11 یا 12 قسمت می خواستم ببینم که فرانک قلعه با جمجمه پوشیده است در این نمایش خیلی بیشتر در منطقه جنگ مجازاتگر او حتی خیلی بیشتر از این قسمت جمجمه می پوشد اما متاسفانه این کار را نمی کند نمایش خراب با توجه به اینکه باعث ناامیدی من شده است. من به شخصیت های دیگری فکر کردم دینا مدنی (امبر رز رز) خوب بود او در حال همکاری با سیا است. تعقیب اتومبیل بین فرانک و دینا صحنه عالی بود. و بله از فکر کردن صفحه کارن است (دبورا آن وول) در نمایش من می توانم روابط آنها را با هم ببینم اما نمی دانم چگونه آن را بیان کنم. این ارزش دارد این نمایش بسیار ارزشمند است ، عالی ترین شخصیت شگفت انگیز بدون ابرقدرت ها است بدون ابرقدرت های CGI ابرقدرت ها Puinsher برای مجازات می کشد او به هیچ ابرقدرتی نیازی ندارد. او نیاز به مجازات جنایات وحشیانه و کاملاً خشن دارد. این نمایش من بسیار توصیه می شود آن را تماشا کنید ، این نمایش عالی است

من اهل نوشتن نظر نیستم. من تنبل هستم .. من یک نمایش ، یک فیلم تماشا می کنم و ادامه می دهم. اما این نمایش من را مجبور کرده است که تنبلی خود را کنار بگذارم و نظرات خود را قبول کنم ، زیرا به اندازه کافی رتبه بندی نمی شود. من اخیراً فیلمی را دیدم که تا حد استخوانم آسیب دید ، زیرا بسیار وحشتناک بود و انتقادم را فرموله کردم اما نمی توانستم از انتشار آن اذیت شوم زیرا برایم اهمیتی نداشت. من از مجازات کننده مراقبت می کنم ، و من فکر می کنم هر طرفدار بزرگسالی در این نوع سرگرمی ها باید آن را تماشا کند.

مجازاتگر همه چیزهایی است که یک نمایش هوشیارانه باید داشته باشد. برای اینکه روشن شود ، من همه نمایش های Marvel / Netflix را دوست دارم (خوب .. Iron Fist کمی تحریک کننده بود ، اما هنوز هم سرگرم کننده بود) ، و من طرفدار MCU هستم حتی اگر هرگز طرفدار کتاب های کمیک نبودم. من با Arrow و The Flash به روز شده ام (من نمی توانستم کاملا در Legends of Tomorrow حاضر شوم ؛ خیلی مسخره است) ، اما همه این نمایش های ابرقهرمانانه هوشیار فقط باعث می شوند احساس کنید چیزی از دست رفته است. شما شخصیت ها را دوست دارید ، انگیزه های آنها را دوست دارید ، اما نمی توانید کاملاً بفهمید که چرا آنها بسیار ناباورانه / منزجر کننده خالص هستند. "اوه نه ، آن مرد شیطان این همه انسان را كشته است ؛ بهتر است مطمئن شویم كه او را قفل می كنیم یا مقامات مناسب او را تحت كنترل خود قرار می دهند!" بعضی از نمایش ها بهتر از بقیه کار کرده اند. امیدوارم هر کسی که این را بخواند خیلی عقب نماند ، اما ارو شروع به کشتن مردم می کند ، و هر از گاهی هم این کار را می کند .. Daredevil و Jessica Jones یکی دو بار دست های خود را کثیف کرده اند ... اما Luke Cage با ناراحتی پاکدلی و مشت آهنین بود هیچ کاری بهتر از این نبود که اعلام کند "من مشت آهنین جاوید هستم" و انتظار دارد که افراد بد خود را به مقامات مربوطه تسلیم کنند.

هیچ یک از قهرمانان فیلم های مارول برای کشتن مردم استفاده نمی کردند .. یا اگر آنها این کار را انجام می دادند بسیار کم بود ، مهم نیست که چقدر شایسته آن بود. سپس ددپول آمد و به جهانیان نشان داد که بزرگسالان می خواهند عملیاتی را از شخصیت های مورد علاقه خود ببینند که در واقع با احساسات خود همسو است. بعضی از **** سرها زندگی شما را نابود می کند ، و قدرت فوق العاده ای به شما می دهد؟ البته شما آنها را می کشید. البته برای منافع بیشتر. البته. من عاشق ددپول هستم ، به همان دلیلی که عاشق مجازات کننده هستم .. اما فیلم های ددپول یک کمدی هستند و کل مفهوم قهرمانی را از طریق خشونت بلاعوض سرگرم می کنند.

مجازاتگر راهی دیگر را طی می کند. همه ما درد قلعه فرانک را در فصل 2 دردویل احساس کردیم. اما فصل 1 مجازاتگر آن را به مرحله دیگری می رساند. ما احساس خیلی زیادی برای فرانک و دردی که او متحمل شده است داریم. ما با اشتیاق آتشین از دشمنان او متنفر هستیم که با سیستم عدالت عادی نمی تواند اشباع شود. این افراد کارهای غیرقابل گفتاری انجام داده اند و در صورت دستگیری راهی برای دور زدن آن پیدا می کنند و یا اینکه از درون سیستم اصلاحات به کار بد خود ادامه می دهند. فقط یک جواب وجود دارد: آنها باید بمیرند. و فرانک از خشونت لذت نمی برد. او از خونریزی آنها لذت مریضی نمی گیرد - او فقط از شر آنها خلاص می شود. این همان چیزی است که همه ما مخفیانه امیدواریم برای افرادی اتفاق بیفتد که می دانیم قابل اصلاح نیستند و فقط با "بازسازی" اکسیژن و مالیات و هر چیز دیگری را هدر می دهند.

من چندان طرفدار نیستم خواهان اعدام / خشونت که فکر می کند این نمایش جهانی است که چگونه باید کار کند. اما ، برای یک مجموعه تلویزیونی فانتزی در مورد هوشیارانه گرفتن عدالت به دست خود ، این چیزی است که باعث می شود SENSE. و این فقط این نیست. شخصیت ها ، انگیزه های آنها و اجراها باورپذیر است. من هرگز طرفدار Jon Bernthal نبودم. من نمی توانستم منتظر بمانم تا او در The Walking Dead کشته شود. اما من او را به عنوان مجازات کننده دوست دارم. او به بخش نگاه می کند ، او نقش را بازی می کند و من مطمئن هستم که جهنم نمی خواهد از او عبور کند. مطمئناً ، کمی آرامش کمیک در سام استین وجود دارد ، و اضافه شدن کارن پیج به وضوح فقط برای اطمینان از اتصال آن به سریال های دیگر است (حتی اگر من واقعاً عاشق فداکاری فرانک به کارن هستم) .. اما شخصیت های اصلی عالی هستند. مدنی مجری قانون یکدست لازم است ، اما او کاملاً در منطقه خاکستری بازی می کند. بدیهی است که بیلی روسو یک شرور قابل توجه خواهد بود. او از همان ابتدا خیلی صاف بود اما شیوه ای که بن بارنز آن را بازی می کند ، از ابتدا تا انتهای زاویه "پسر زیبا" را برای خود شیر می دهد ، بسیار خوب کار می کند. کورتیس یک کارگر اجتماعی لرزش ناپذیر است که برادر همسرش است و فداکاری بی دریغ او در کمک به سایر دامپزشکان علی رغم شیاطین خودش (مسلماً بدتر از بسیاری از شیاطین) جنبه دلگرم کننده ای دارد. دانیل وبر در نقش لوئیس ویلسون حماسی مستقیم است. فشارهای استرس زای او تقریباً در هر صحنه ای که باشد احساس تک بعدی را در او ایجاد نمی کند. این احساس ما را به همان اندازه احساس می کند که احساس تنش می کند.

اوج نمایش از همه بهتر است. فرانک فهمید که می تواند روسو را وادار به تحمل جنایات خود بیشتر از این کند که قیافه اش را بالا بکشد تا کشتن او برای همه کسانی که با داستان عجین شده اند ، مشت اصلی است. بدیهی است که این فقط ما را برای فصل بعدی آماده می کند ، اما خدا را شکر می کنم برای آن!

همه چیز در مورد این نمایش عالی ، ریگ و واقعی است. به طور خلاصه هیچ ابرقهرمانی وجود ندارد. اما اگر وجود داشتند ، مجازات کننده همان چیزی است که آنها خواهند بود. افرادی که توانایی زنده ماندن و مقاومت در برابر مخالفت را دارند و کاری را که قانون قادر به انجام آن نیست انجام می دهند: خطرات دیگری را که قانون نمی تواند انجام دهد ، بدون نگرانی برای خودشان ، پایان دهید.

مدتی طول کشید تا به این نمایش برسم و مدام از دوستان متعدد و خواندن نقدهای آنلاین و مواردی از این دست می‌شنوم که چقدر عالی بود. من امیدهای زیادی داشتم و به شدت تحت تاثیر برنتال در نقش فرانک کسل در دردویل قرار گرفتم. بنابراین از آنجایی که قرار بود این یک هومران مطمئن برای من باشد، حداقل این همان چیزی بود که انتظار داشتم.

بسیار خوب، پس این نمایش آنقدر ناامیدکننده بود که من ویران شدم. من یک جلسه تماشای ماراتن خالص از تمام 13 قسمت آن را برگزار کردم، زیرا می‌دانستم که اگر در هر نقطه‌ای از تماشای آن دست بکشم، هرگز آن را تمام نمی‌کنم. من می گویم امیدوار بودم که بتواند شرایط را در نقطه ای تغییر دهد و تنها کاری که باید انجام می دادم این بود که به قسمتی برسم که فرانک کسل تبدیل به The Punisher می شود، اما متأسفانه هرگز واقعاً به نتیجه نمی رسد. منظورم این است که بله، در یک مقطع زمانی او زره بدنی می پوشد که روی آن جمجمه ای با اسپری نقاشی شده بود. و بله، او مردم را مورد ضرب و شتم قرار می دهد و حتی گاهی اوقات به آنها شلیک می کند، اما برای نمایشی به نام The Punisher، شخصیت اصلی ما تنبیه بسیار کمی انجام می دهد. در واقع خود فرانک کسل به نظر می رسد چیزی بیش از یک وسیله برای پیشبرد برنامه های نمایشی در مورد یک زن عرب آمریکایی مامور DHS است که ابرپلیس نهایی است که هیچ اشتباهی نمی کند و با وجود اینکه تقریباً بلافاصله رئیس یک میدان نیویورک است. دفتر DHS او علیرغم داشتن یک ساختمان کامل از زیردستان در اختیارش همه وظایف خود را به سرکش ترین شکل ممکن انجام می دهد. آیا من هم اشاره کردم که او زیبا است؟ خب اون هم در واقع، تنها باری که او تا به حال از افراد و امکانات در کارش استفاده می کند این است که کورکورانه مردم خود را به سمت مرگ سوق دهد. علیرغم این واقعیت که این نمایش‌های مارول/نتفلیکس از بازیگران زیادی از The Wire استفاده می‌کنند، من فکر نمی‌کنم هیچ‌کس درگیر در نوشتن این سریال باشد، در غیر این صورت فکر می‌کنم آنها ایده بهتری درباره نحوه فیلم‌برداری درست از پلیس داشته باشند. من نمی دانم چه چیزی آنها را وادار کرد که این نمایش را به این سمت ببرند. مطمئنم که بیشتر از آن نشانه های فضیلت هالیوودی است که به نظر می رسد خشمگین باشد که حتی اگر به خوبی اجرا شود و به نحوی باشد که من را وادار کند اهمیتی هم نمی دهم. به این موضوع فکر کنید که نشان می دهد اما اینطور نیست. این فیلم ضعیف نوشته شده است و روایتی کسل کننده را در مورد پلیسی که هیچ کاری انجام نمی دهد به جز خرابکاری انجام نمی دهد، اما هرگز با عواقبی به جز پیامدهای عاطفی خود روبرو نمی شود و هرگز یک بار هم با بررسی دقیق کارش برای آن مواجه نمی شود. جالب است که آنها این را به روایت غالب در نمایشی به نام The Punished تبدیل کردند. من این جنبه را به شدت مورد بحث قرار می دهم زیرا روایت در این سریال بسیار غالب است و قسمت اعظم داستان به هیچ وجه به شخصیت اصلی، فرانک کسل مربوط نمی شود.

قطعه فرعی سریال که ویژگی‌های فرانک کسل توسط او آغاز می‌شود که تمام مجازات‌های افراد مسئول یا مرتبط با قتل همسر و دو فرزندش را انجام می‌دهد، در یک مونتاژ پنج دقیقه‌ای در ابتدای اپیزود اول انجام می‌شود و پس از پایان انتقام او، او به پایان می‌رسد. تصمیم می گیرد به یک کارگر ساختمانی لال تبدیل شود که تمام روز و شب دیوارهای بتنی را پتک می زند (چون؟) اما مطمئناً در محل کار مشکل ایجاد می شود و او مجبور به عمل می شود (به دلایل). و اینجاست که بخش عمده ای از اکشن فرانک کسل رخ می دهد، قسمت اول. چند نکته که بین قسمت 1 و 13 خواهید دید، در فلش بک ها و عمدتاً در سکانس های نظامی غیرمنتظره Zero Dark Thirty بسیار ارزان و بسیار صحنه ای نمایش داده می شوند. برخی از صحنه های شکنجه اجباری که باعث شد به این فکر کنم که اگر اره دارای رتبه PG13 باشد چه شکلی می شود. بقیه داستان فرعی در مورد فرانک مربوط به این است که او به اسلحه نیاز دارد اما اسلحه ندارد و سپس اسلحه می گیرد اما از اسلحه استفاده نمی کند و چیزی در مورد دوستی در جنگل که باید با او صحبت می کند و اجازه نمی دهد دوست دیگرش را که یک تفنگدار است فراموش کند. پایی در افغانستان گذاشت که فرانک را بت می کرد.

من در این نمایش به فهرست لباسشویی از ترانه ها و داستان های تنبل ادامه نمی دهم، اما خلاصه می کنم. ما می بینیم که همه انواع محافظه کار متمم دوم، ذاتاً در مسیر تبدیل شدن به تیموتی مک وی بعدی، طبق برنامه، جامعه شناسی هستند. این که مادران مجرد ذاتاً به مردان عجیب و غریب اعتماد دارند تا زمانی که شبیه جان برنتال باشند. و تنبیه گاهی اوقات می تواند یک سیلی به مچ دست باشد.

اساساً این نمایش از همان مسائلی رنج می‌برد که فیلم پانیشر در سال 2004 را تحت محاصره قرار داد. آنقدر در مورد شخصیت نادرست است که در نهایت تعجب می‌کنید که چرا اصلاً آن را The Punisher می‌نامند. من در اینجا حتی یک کارشناس کمیک نیستم، می‌دانم که اقتباس‌ها به ناچار چیزهای اصلی شخصیت را تغییر می‌دهند، اما شما نمی‌توانید یک پیانیست زن 12 ساله آسیایی را با چکمه‌های موشکی بگیرید و او را بتمن صدا بزنید تا اینکه بتوانید یک Punisher داشته باشید. که افراد بد را در چشم نمی کشد.

چگونه می توانید شخصیتی با استفاده از تیغه مخفی Assassins Creed داشته باشید؟ چگونه می توانند این کار را انجام دهند؟ دستگاه مشابهی نیست، دقیقاً دستگاهی است که از آنچه در آن فرنچایز استفاده شده و بدون هیچ دلیلی قابل تشخیص نیست. هیچ دلیل اساسی وجود نداشت که چرا یک شخصیت، تفنگدار سابق آمریکایی و پیمانکار نظامی خصوصی فعلی، چنین وسیله ای را حمل کند و نه زحمت تلاش و دلیلی برای حضور در آنجا را نمی دهد. باز هم تنبلی در نوشتن و ساخت کلی این نمایش.

هی میدونستی همسر و بچه های فرانک مرده اند و او واقعا از این بابت ناراحت است؟ 13 قسمت از The Punisher را تماشا کنید و به شما قول می دهم هر چیزی را فراموش کنید هرگز آن واقعیت را تا آخر عمر فراموش نخواهید کرد. در واقع شما آنقدر دائماً با فلاش بک بمباران می‌شوید، فکر می‌کنم این غیرمنصفانه است که بازیگر نقش ماریا کسل به همان اندازه که در قسمت‌های مختلف ظاهر می‌شود، نام خود را در تیتراژ ابتدایی نیاورد و سومین میزان زمان نمایش را در بین سایر قسمت‌ها داشته باشد. بازیگر نمایش یک سوم دور از بازیگر نقش مدنی و یک نفر دوم نزدیک به خود برنتال. اما این فقط مشکل داستانی است که در اینجا روایت می‌شود، برای اینکه بفهمم فرانک کسل غمگین است، نیازی به فلاش بک ندارم. جان برنتال بازیگر خوبی است و من انتظار دارم که او روزی اسکار بگیرد. او کاملاً قادر است احساسات را بدون کمک بصری منتقل کند.

Punisher 2004 با بازی توماس جین که قبلاً به آن اشاره کردم، همین مسیر را طی کرد تا قلعه فرانک را به الکلی مالیخولیایی با استعدادی رمانتیک تبدیل کند. چیزی که نمی‌توانست بیشتر از این با این شخصیت نادرست باشد. در این سریال نیز همین اتفاق می‌افتد، صحنه‌های حومه‌ای زیادی از فرانک در حال تعمیر درب گاراژ خانم‌ها و بازی با پسرش و آموزش به دخترش نحوه تعمیر زباله‌دان را می‌بینیم، چیزی که من در نمایشی با عنوان The Punisher به دنبال آن بودم نیست. تام جین یک تنبیه نرم بود، اما برنتال در این نمایش کاملاً نوازشگر است، اگر قیاس من فیلمی باشد که فرانک کسل، هوچ، و بقیه بازیگران، ترنر را می‌نامم.

برای پایان دادن به این موضوع اشاره می‌کنم که فرانک کسل تقریباً در تمام رسانه‌های دیگر به جز فیلم و تلویزیون، طرح‌های پیچیده‌ای برای به دام انداختن مجرمان نمی‌سازد، او فقط از بالا می‌رود و به صورت آنها شلیک می‌کند. . فرانک کسل نیز دوستی پیدا نمی کند زیرا او یک جامعه شناس مطلق و یک قاتل جمعی از جنایتکاران است. او در موقعیت‌های گروگان‌گیری درباره مسائل صحبت نمی‌کند، او به گروگان شلیک می‌کند و گروگان‌گیر را می‌کشد. این نمایش باید جان ویک باشد، این نمایش باید سیکاریو باشد. این نمایش باید نمایشی درباره مردی باشد که از غم و اندوه دیوانه شده است، نه نمایشی در مورد مردی که غمگین است و برای بهتر شدن فقط به یک دوست نیاز دارد. اساساً، وقتی فرانک مدتها بود که ترک جنایتکار را در انتهای اسلحه خود تکرار می کرد و او را نجات داد، می دانستم که این نمایش با مشکل مواجه شده است. بله، ترک در تمام نمایش‌های مختلف مارول/نتفلیکس حضور داشته است، اما استفاده از اعدام او توسط کسل چقدر تاثیرگذار خواهد بود تا واقعاً The Punisher را از بقیه نمایش‌ها متمایز کند که به آن افراط می‌رود؟ در مورد آن فکر کنید. من واقعاً ستایش این سریال را نمی فهمم، این اقتباس خوبی از The Punisher نیست. با نادیده گرفتن آن، به طور کلی حتی نمایش خوبی هم نیست. این مجموعه ای از نویسندگی تنبل، شخصیت های مزخرف و کاملا احمقانه است که درک مسخره ای ضعیفی از نحوه کار سازمان های دولتی و ارتش دارد، به طور جدی، مسائل نظامی شبیه چیزی است که یک بازیکن 10 ساله Call Of Duty به عنوان یک پروژه نویسندگی برای زبان انگلیسی می سازد. کلاس

قوی ترین توصیه هایی که برای این نمایش وجود ندارد و این به حق من را ناراحت می کند.

من این نمایش را برای اولین بار تماشا کردم. وقتی دیدم که مجازات کننده در نمایش شجاع نتفلیکس ظاهر می شود به آن علاقه مند شدم. مانند هر چیز دیگری در آن فصل، این تنبیه کننده توجه من را به خود جلب کرد و من مصمم شدم که نمایش را روی دی وی دی بخرم. من هرگز طرفدار معجزات مجازات کننده نبودم. من هیچ‌کدام از کمیک‌ها را نخواندم، تنها موردی که شخصیت را در معرض دیدم قرار دادم نسخه‌ی سریال انیمیشن مرد عنکبوتی بود، و من فقط فیلم توماس جین را تماشا کرده‌ام. این فقط نشان می دهد که عملکرد جان برنتالز چقدر کسی مثل من را جذب کرده است. علیرغم اینکه در دنیای شگفت‌انگیز اتفاق می‌افتد، هیچ ابرقدرت یا اشاره‌ای به انتقام‌جویان وجود ندارد، این ممکن است نمایشی مانند «24» باشد که کاملاً غرق در واقع‌گرایی خشن است، اما از لذت‌بخش بودن آن جلوگیری نمی‌کند. من هر دو فصل را روی dvd گذاشتم و تمام برنامه را فقط به خاطر تنهای جون تماشا کردم. به من اجازه دهید شما را متقاعد کنم که همین کار را انجام دهید.

شخصیت ها: فرانک کسل مرد آسیب دیده ای است که تنها در حین انجام خشونت می تواند آرامش پیدا کند، علیرغم تلاش هایش برای ایجاد روابط جدید، او فقط با اسلحه راحت است. در دستان او جون در این سریال چنین انسانیتی را به قلعه می آورد، او مانند فیلم فقط یک ماشین قاتل نیست، او روحی دارد که آسیب دیده است و تنها رهایی از طریق مجازات است. مامور مدنی دومین شخصیت اصلی این سریال است که نقش فویل قلعه را ایفا می کند، او به قانون اعتقاد دارد اما با واقعیت سختی روبرو می شود که قانون گاهی فقط یک تفنگ است، فوق العاده عمل می کند، مدنی به همان اندازه صریح عذاب می دهد، و بدبختی او تنها با اجرای عدالت خود می تواند بی حس شود. هر فرشته انتقام‌جوی به شیطان خود نیاز دارد، و در اینجا آن شیطان بیلی روسو است، از بین تمام شرورها، اراذل و مقامات فاسدی که صریح با آنها مقابله می‌کند، بیلی تنها مردی است که زنده می‌ماند و برای بیشتر برمی‌گردد. بیلی که برادر فرانک از زندگی دیگری است، مرد غم انگیزی نیز هست که روح خود را به خاطر غرور، ثروت و قدرتش فروخته است و وقتی آن را از او می گیرند، می خواهد ظرف انتقام خودش را بگیرد. کورتیس تنها مرد عاقل در دنیای دیوانه است، علیرغم متنفر بودن از چیزی که فرانک برای آن زندگی می کند، اما همچنان یک دوست وفادار و فداکار است، که متاسفانه هر بار مورد ضرب و شتم قرار می گیرد، اما همچنان مایل به کمک است. در این سریال شخصیت های فوق العاده زیادی وجود دارد، و سپس شخصیت های واقعا آزاردهنده ای مانند امی وجود دارند. در مجموع، هر شخصیت به خوبی بازی کرده و کاملاً توسعه یافته است، اما همه آن‌ها آدم‌های آشفته‌ای هستند که واقع‌گرایی را خشن‌تر می‌کند.

اکشن: من احساس می‌کنم اکشن و خشونت با فرانک همزیستی است. قلعه او بدون آن مجازات کننده نیست، به همین دلیل است که هر نسخه PG یا کمتر خشونت آمیز او نادرست است. من آدم بدی نیستم، از خشونت به خاطر خشونت لذت نمی برم، اما وقتی نقشی در داستان بازی می کند، قابل قبول است. در این نمایش قابل قبول است. خشونت در واقع ضعیف است، به جای اینکه هر ثانیه شما را با آن بی حس کند، این نمایش زمان می برد. فرانک در هر قسمت مردم را نمی کشد، در عوض می بینیم که او چقدر روشمند است، چگونه مطمئن می شود که فرد اشتباهی را نمی کشد. رقص اکشن در این نمایش فوق العاده است، آنقدرها هم که فکر می کنید ساده نیست. مبارزه تن به تن، دعوا با چاقو، انفجار، ماشین فو، اسلحه، تعداد زیادی اسلحه وجود دارد. وقتی اکشن شروع می‌شود، احساس می‌کنید درگیر جنگ هستید، مرگ و میر همه افراد حاضر در اتاق، به‌ویژه فرانک‌ها را احساس می‌کنید، و مثل این است که فقط با تماشا کردن، خونی روی صورتتان می‌پاشد. شما خشونت را نمی پذیرید، اما می توانید کمک کنید اما در آن غوطه ور شوید. این نمایشی برای افراد ضعیف معده نیست، خون رنگ اصلی اینجاست.

فصل 1: 9/10 هر کسی که مجازات کننده را می شناسد، می داند که تنها نقشه مربوط به کشتن تفاله های جنایتکار است. اما این فصل با غافلگیری شما شروع می شود. تنبیه کننده مجازاتش تمام شد؟ همه مردانی که در مرگ خانواده او دخیل بودند مرده اند، حالا فرانک فقط مردی است که سعی می کند خشم خود را تخلیه کند و سعی می کند مانند یک فرد عادی زندگی کند، این چیزی است که او را بیش از همه آزار می دهد. اما تا زمانی که آنها فعالیت مجرمانه داشته باشند، همیشه هدفی برای صراحت وجود خواهد داشت. همانطور که انتظار می رفت، او از زندگی عادی خود به دنیایی پر از خشونت بازگردانده می شود. این بار، یک توطئه نظامی مخفیانه که فرانک در آن نقش داشته است، محور توطئه فصل اول است. او مجبور می شود با یک هکر متخصص به نام Micro کار کند تا اسرار تاریک مقامات سیا را که زندگی خانواده میکروس و عزیزانشان را تهدید می کند، فاش کند. در حالی که فرانک کار کثیف را انجام می دهد، مامور میهن مدنی تمام تلاش خود را برای اجرای عدالت قانونی انجام می دهد، در حالی که فرانک را شکار می کند. توطئه در اینجا بسیار قانع کننده و خوشحال کننده است، زیرا ما در گذشته فرانک را بررسی می کنیم و تلاش می کنیم تا زمان حال را اصلاح کند. چند مضمون قدرتمند در اینجا ارائه شده است که نمایش را به یک درام واقعی ارتقا می دهد. PTSD، ناامیدی کهنه سربازان، محافظه‌کاری در مقابل لیبرالیسم، کنترل اسلحه، تروریسم داخلی، توطئه‌های دولتی، و هوشیاری قدیمی. این فصل با موفقیت تمام این موضوعات را پوشش می‌دهد، بدون اینکه ادعایی نشان دهد، و می‌تواند با سیاست بی‌طرف بماند. این همان نمایشی است که هر آمریکایی باید تماشا کند.

فصل 2 7/10 پس از شروع یک زندگی جدید پس از فصل 1، فرانک بسیار دلچسب است و به نظر می رسد که با چاه خود در حال ایجاد پیشرفت است. بودن. متأسفانه این زمانی به پایان می رسد که او تصمیم گرفت از یک دریفت به نام امی محافظت کند که به طرز بی رحمانه ای توسط قاتلان، قاتلان و یک "واعظ" ترسناک شکار می شود. فرانک که وظیفه دارد از امی محافظت کند، توطئه دیگری را حل کند و همزمان بیلی روسو را شکار کند. امی در کنار قلعه خار است، و من احساس می‌کنم شخصیتی آزاردهنده است که فقط برای اینکه قلعه را مجبور به دعوا کند، دچار مشکل می‌شود، معضل او دوست‌داشتنی نیست، و من احساس می‌کنم هر نمایشی با یک ام‌سی بدجنس، بچه تاگالونگ خوش‌دست فقط او را پایین می‌کشد. بیلی روسو بخش بزرگی از این فصل را برای خود می گیرد، و در حالی که ابعاد بیشتری به او داده می شود، من بیشتر از او قلعه می خواستم. توطئه این بار واقعاً لنگ است، و بر خلاف فصل اول، تماشای کشتن بی‌پرده احساس خوبی نداشت. اکشن هنوز هم عالی است و من هر ثانیه آن را دوست داشتم، اما در این فصل خیلی کم بود. به طور کلی، این فصل بسیار ضعیف تر از فصل اول است و احتمالاً دیگر هرگز آن را به طور کامل تماشا نخواهم کرد. علیرغم اینکه صحنه پایانی عالی است که با سرنگونی یک باند و آخرین HOOAAHHH تمام می شود!!!!

نمایش کامل نیست، ممکن است خسته کننده و طولانی باشد، این ربطی به همچنین دامنه توجه، این قسمت ها بیش از حد طولانی شده اند. اما لحظه‌های آهسته، وقفه‌ای خوب از واقعیت تلخ و خونین قلعه‌ی فرانک است. این زندگی مرد یک تراژدی است، او یک روح انتقام جو است که تا روزی که بمیرد آرام نمی گیرد و شما با اجرای jon Bs و اجرای همه اطرافیانش آن رنج را احساس می کنید. این نمایش خیلی بیشتر از خشونت بدون مغز است، این یک مطالعه شخصیتی عمیق از مردی است که فقط خشونت را می شناسد. این نمایش مضامین دشواری را که در آمریکای مدرن اتفاق می‌افتد را پوشش می‌دهد، با عدم جانبداری از دولت آمریکا یا حمایت نکردن از آن، موفق می‌شود بی‌طرف باشد و آن موضوع را برای تفسیر رها می‌کند.

در حالی که نمایش یک موضوع را ایجاد می‌کند. سعی کنید خشونت با اسلحه را رمانتیک نکنید، این هنوز هم طرفدار اسلحه است و جنبه زشت را نشان می دهد و همچنین دلیل نیاز به اسلحه را نشان می دهد. این سریال با موفقیت شما را شبیه یک قاتل سنگدل و ماموریت بی پایانش می کند، اما بر خلاف دیگر طرفداران، احساس می کنم 2 فصل کافی بود و آن داستان به پایان رسیده است. این نمایش بسیار جذاب است، در حالی که من به سیستم عدالت اعتقاد دارم و قهرمانانی را تحسین می کنم که می توانند شرورها را دستگیر کنند و جلوی شر را در هر کجا که ظاهر شوند، متوقف کنند، در زندگی واقعی آنقدرها هم ساده نیست، گاهی اوقات تنها چیزی که یک انسان شرور نیاز دارد یک گلوله است. این برنامه باعث شد من احساس خستگی کنم، مثل اینکه نمی‌توانستم برنامه را یک‌جا تماشا کنم، مجبور بودم استراحت کنم، این به دلیل طولانی بودن هر قسمت و فقط تاریک بودن برنامه بود، اما نمی‌توان انکار کرد که در تمام مدت سرگرم نشدم. هر دو فصل جان برنتال بهترین بازیگری است که تا به حال تنبیه کننده را به تصویر می کشد و من همیشه این را اعلام خواهم کرد. ما در جهانی زندگی می کنیم که در آن مردم قادر به خیر بزرگ و شر بزرگ هستند و هر جا که شر باشد، همیشه مجازات لازم است.

رده بندی ستاره: ***** شنبه شب **** شب جمعه *** صبح جمعه ** یکشنبه شب * دوشنبه مورنینگ فرانک قلعه (جان برنتال) یک مامور نیروهای ویژه تزئین شده بود تا اینکه تمام خانواده او به طرز وحشیانه ای از بین رفتند. او که خود را مرده فرض می‌کند، اکنون تحت یک هویت جدید زندگی می‌کند، اما در عین حال به‌عنوان The Punisher، یک نابودگر بی‌رحم شر که مأموریتی برای شکار و گرفتن انتقام از کسانی که مسئول مرگ خانواده‌اش هستند، نیز عمل می‌کند. او خود را تحت تعقیب فردی مرموز به نام دیوید لیبرمن (ایبون ماس-باچرخ) می بیند که تحت نام میکرون کار می کند. در ابتدا ساینده، فرانک با لیبرمن، که تحت شرایط مشابه زندگی می کند، اما خانواده ای زنده دارد، شراکتی را تشکیل می دهد. در همین حال، مامور میدانی دینا مدنی (امبر رز روا) مصمم است تا به مرگ شریک زندگی خود دست یابد. همه اینها به یک شبکه قاچاق هروئین بستگی دارد که توسط رالینز شرور (پل شولز) اداره می شود، که تمام مسیرهای آنها به طرز وحشیانه ای به هم نزدیک می شود...

علیرغم اینکه هرگز هیچ یک از کمیک ها را نخوانده اند (جهنم، من نمی دانم). با این حال، امروز هیچ کمیکی را نمی خوانم، و علیرغم اینکه دیگران (که احتمالاً داشته اند) به مراتب کمتر از تمام حضورهای او در صفحه نمایش قدردانی می کنند، من شخصاً تمام تجسم های شخصیت پانیشر را دوست داشتم، از تصویر بداخلاق و احمقانه دالف لاندگرن از او. در سال 1989، تا این نسخه مدرن نتفلیکس، که فرض را به یک صفحه نمایش کوچک، قالب سریال تلویزیونی منتقل می کند. بزرگ‌تر از همه نمادهای کتاب‌های مصور (بدون لباس اسپندکس یا قدرت‌های خاص) و برای کسی که بیش از حد در دنیای کتاب‌های مصور غوطه‌ور نیست، اینطور نیست. سخت است که بفهمیم چرا این ممکن است باشد.

از بین همه بازیگرانی که تا به حال این شخصیت را به تصویر می کشند، واقعاً هنوز انتخاب بدی انجام نشده است، و مطمئناً با برنتال شروع نشده است. او با صدای شنی و خرخراش و رفتاری تند و تند، به شخصیتش می‌آید و برای تمام سیزده قسمت فصل اول جذاب است. چیزی که این نسخه از تی پی را متمایز می کند، ریشه های داستان است که از دشمن بودن اوباش به عوامل سرکش در نیروهای ویژه/سیا، و تغییر فرانک کسل از یک پلیس سابق به یک سرباز سابق، تغییر می کند. این به نمایش فرصتی می دهد تا عمق بیشتری به دست آورد و موضوعات به موقع و مرتبط را با داستان های فرعی مربوط به سربازانی که با اختلال استرس پس از سانحه دست و پنجه نرم می کنند و فقدان کمک در تنظیم مجدد زندگی غیرنظامی مطرح می کند.

br/> واقعاً فاصله زیادی بین اقتباس‌ها وجود داشت که واقعاً از پتانسیل نحوه عملکرد مفهوم TP در یک تولید تلویزیونی درک می‌شد، اما خوشبختانه نتفلیکس نتایج چشمگیری را نشان داده است، و طرفداران هیچ مانعی را به‌جا نمی‌گذارد، خون پاشیده می‌شود. قهرمانان اکشن وحشیانه و استخوان خردکن با چیزی که مانند سگ های خونخوار آب دهانشان را بیرون می دهند. ****پس از افشاگری ها و اتفاقات ویرانگر در پایان سری آخر، فرانک کسل (جان برنتال) در یک وضعیت برزخ در بیابان شگفت زده شده است. زمانی که به کمک امی (جورجیا ویگام)، زن جوانی که در یک بار مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرد، می‌آید، معنای جدیدی در زندگی‌اش پیدا می‌کند، اما پس از آن مجبور می‌شود او را از دست گروهی از مهاجمان نجات دهد تا او را بکشند. . او با تبدیل شدن به محافظ او، خود را درگیر یک بازی مرگبار و مرموز می بیند که شامل افراد قدرتمندی می شود. در همین حال، بیلی روسو (بن بارنز)، دوست سابق فرانک که تبدیل به دشمن قسم خورده شده است، در بیمارستان از کما بیدار می شود، با زخم های وحشتناکی در حال انتقام است.

علیرغم عدم دریافت گرم ترین تحسین از سوی منتقدان، قطعا در در مقایسه با دیگر اقتباس‌های نتفلیکس از فرنچایزهای ابرقهرمانی، آن‌ها در تحویل این فصل دوم بسیار سریع عمل کرده‌اند، فقط یک سال یا بیشتر پس از اتمام فصل اول، اگرچه به نوعی توانسته بودم چیزهای زیادی را فراموش کنم ( با وجود اینکه یکی از کسانی بودم که از آن لذت می بردم.) و بنابراین بازگشت به آن سخت بود، اما به همان اندازه که بسیاری از شخصیت ها و پویایی ها تغییر کرده بودند، و بنابراین من می توانستم به راحتی از نو شروع کنم.

در حالی که شخصیت‌هایی که از سری گذشته بازگشته‌اند (مانند روسو و مامور مدونی) احساس تثبیت و استقرار بیشتری می‌کنند، آن‌هایی که احساس نمی‌کنند جای خود را گرفته‌اند، از جمله اتهامات نوجوانی فرانک، که جایگزین شخصیت گیکی Microbe از گذشته شده است. زمان به عنوان دستیار فرانک این به این سریال لحن کمی دمدمی‌تر و سبک‌تر از تاریکی بی‌امان قبلی می‌دهد، و پروژه‌ها برای جمعیت جوان‌تر (با یک سکانس حتی با استقبال از F Me Pumps از امی واینهاوس!) جذاب هستند، بدون اینکه طبیعت تاریک را تضعیف کنند. از سریال.

مثل دفعه قبل، مطمئناً برای افراد ضعیف نیست، با خشونت وحشیانه و خون پاشیده شده در بعضی مواقع واقعاً غم انگیز است و در سیزده قسمت (هر یک ساعت!) کمی بیش از حد کشیده، مملو از شخصیت‌هایی که دیالوگ‌هایی را با بیانی بیش از حد پر زحمت می‌کنند. اما برنتال هنوز هم کسل را کاملاً تجسم می‌دهد، با رفتار خشن و با صدای شنی که واقعاً در این نقش مؤثر است و روسو از او تعریف می‌کند، یخ‌زده و عصبی به عنوان دشمن او. و وقتی اکشن اتفاق می افتد، واقعاً به خانه می رسد. از زمانی که تماشای آن و تماشای این بررسی را به پایان رساندم، NF متأسفانه اعلام کرده است که فصل سوم وجود نخواهد داشت، اگرچه شاید آنها عاقلانه انتخاب کرده اند و تصمیم گرفته اند در فصلی که ایرادات آن کمی راحت تر تشخیص داده می شود، از ارتفاع خارج شوند. هنوز یک روکش براق را حفظ می کند. ***

The Punisher لحظات زیادی داشت که در آن یک نمایش اکشن/ماجراجویی درخشان اجرا شده بود، اما بعد از آن نوشته تنبل و کلیشه شد. هنگامی که بر روی قلعه فرانک و پیگیری بی وقفه او برای انتقام متمرکز شد، این نمایش درخشید. The Punisher، همانطور که از عنوان آن پیداست، چیزی است که این نمایش قرار بود در مورد آن باشد. با این حال، طرح ناچیز نمی‌توانست ۲۶ اپیزود را در دو فصل حفظ کند، و بنابراین نویسندگان به شخصیت‌های پرکننده متوسل شدند که زمان دوربین را بیشتر و بیشتر می‌کردند. خط داستانی که با قدرت شروع شد، به زودی در انواع کوچه پس کوچه های بن بست پر پیچ و خم می شود: مامور مدنی، و وسواس مضحک او با مردی که در خاورمیانه کشته شده است. یک دامپزشک جوان ارتشی که از نظر روانی آشفته است، در حال حمله به قتل است. حتی بیلی روسو، اگرچه در ابتدا شخصیتی قوی و پر از پتانسیل بود، اما نمایش را در صحنه‌های شلوغ و شلوغ با کوچک شدن شیفته و چسبناک خود فرو می‌برد. که هر از چندگاهی از مرگ حتمی برمی‌گردند و مرزهای اعتبار را بشدت دراز می‌کنند. مدنی توسط روسو خفه می‌شود و فقط نفسش را می‌کشد تا در صحنه بعدی زندگی کند. مطمئناً یک قاتل آموزش دیده مانند بیلی روسو که تعداد بی شماری از مردم را کشته بود، می دانست که آیا کسی مرده است یا به تازگی از هوش رفته است. فرانک و کارآگاه ماهونی با آمبولانس از یک پل هوایی 30 فوتی پایین می‌آیند و مدت کوتاهی بعد هر دو بلند می‌شوند و مشغول شوخی هستند. در واقع، او که در آن زمان باندی روی پیشانی ماهونی بود، اکنون عوارض جانبی دیگری را نشان می‌دهد که می‌توانست یک ضربه استخوان‌شکن با زمین باشد. در چیزی که تا حد زیادی باورنکردنی‌ترین راه فرار از مرگ ناگهانی بود، کریستا دومونت از پنجره طبقه سوم به پایین فرو می‌رود و روی یک پیاده‌روی سیمانی به صورت عقابی پخش می‌شود تا زنده بماند و با هر دو دست در کشش، یک دست دیگر داشته باشد. صحنه کاملاً بیهوده در بیمارستان با مامور مدنی.

با طولانی شدن فصل 2، نوشتن با لحظات wtf بیشتر و بیشتر از بین می رود. یک مثال خوب از آن زمانی بود که مامور مدنی در بیمارستان حاضر شد تا آخرین گفتگوی خود را با کریستا دومونت داشته باشد، او هنوز بلوز سفید غرق در خون خود را پوشیده بود. با این حال، دومون به وضوح قبلاً بر روی هر دو دست خود تحت عمل جراحی قرار گرفته بود، عملی که نه تنها ساعت‌ها در اتاق عمل، بلکه حتی ساعت‌ها، حتی چند روز، آرام‌بخشی عمیق نیز طول می‌کشید. با این حال، دومون روی تختش تکیه داده بود، با هر دو دستش به هم متصل شده بود و توسط میله‌های کششی فلزی آویزان شده بود، مثل یک گل مروارید تازه به نظر می‌رسید و هیچ نشانه‌ای از مصرف داروهای مسکن نشان نمی‌داد، و مامور مدنی هنوز او را به رنگ «تازه» خونی پوشیده بود. بلوز قرمز.

از طرف دیگر، من واقعاً از این نمایش لذت بردم. فکر می‌کردم جان برنتال در نقش پانیشر بازی قانع‌کننده‌ای ارائه کرد، جیسون آر. مور در نقش کرتیس قوی بود، ایبون ماس-باچراک نقش یک کامپیوتر را بازی کرد، دیوید لیبرمن با قدرت در فصل 1، و جورجیا ویگهام بسیار دلپذیر بود. غافلگیری در نقش امی بندیکس در فصل 2.

اما همه اجراها آنقدر قوی نبودند. بن بارنز با نقش خود در نقش بیلی روسو در فصل 1 به خوبی عمل کرد، اما در فصل 2 به طرز دردناکی از شخصیت خود بیش از حد استفاده کرد. در یک نقطه، اگر او بیشتر از سر خدمه خود استفاده می کرد، تا به ما نشان دهد که چقدر از کار خود ناامید شده است. خاطرات درهم، من آماده فرار از تلویزیون بودم. تماشای امبر رز روا به عنوان مامور امنیت داخلی مدنی بسیار دردناک بود. با این حال، این شخصیت آنقدر ضعیف نوشته شده بود که شاید بتوان امبر رز را کمی سست کرد. به عنوان مثال، چگونه یک مامور HS کاملاً آموزش دیده باعث می‌شود که یک روان‌درمانگر به او لگد بزند؟ زمانی که برنامه می خواست نشان دهد مدانی در مورد روسو وسواس داشت، دایره های سیاه و لکه دار زیر چشمان او مانند فیلم های ترسناک ژاپنی بود.

اگر این نمایش به اکشن ادامه می داد و 80 درصد از زمان نمایش خود را متمرکز می کرد. در The Punisher، به جای همه این شخصیت‌های سریال‌های سریالی دیگر، تولید بسیار موفق‌تری بود. با این حال، محصول نهایی، در کل، کمی بهتر از متوسط بود.