🎥 دانلود فیلم To Be or Not to Be 1942 (بودن، یا نبودن) دوبله فارسی بدون سانسور 📥

لهستان ، سال 1939 . « یوزف تورا » ( بنى ) بازیگر بسیار مشهور تیاتر و همسرش ، « ماریا » ( لومبارد ) كه در ورشو هم‏چون شمایلى ملى مورد تحسین است ، قرار است در نمایشى ضدنازى ظاهر شوند ، اما به دلیل سانسور این برنامه جاى خود را به اجرایى از « هملت » مى‏ دهد. « ماریا » تعلق خاطرى به « سوبینسكى » ( استاك ) ، خلبان جنگى جوانى پیدا كرده كه هنگام حمله‏ ى آلمان به لهستان به خدمت احضار مى‏ شود.
در طول اشغال لهستان توسط نازی ها، یک گروه بازیگری درگیر تلاش های یک سرباز لهستانی برای ردیابی یک جاسوس آلمانی می شود.
در زمان اشغال لهستان توسط آلمان، یه گروه بازیگری تلاش می‌کنن تا یه جاسوس آلمانی را شناسایی کنن...

جهت دانلود فیلم To Be or Not to Be 1942 (بودن، یا نبودن) دوبله فارسی بدون سانسور و با زیرنویس فارسی به پایین این صفحه مراجعه فرمایید.

«بودن یا نبودن» به همان اندازه که هنر را نجیب می‌بخشد و به خنده، به‌عنوان ویژگی اصلی افراد معقول، هاله‌ای از اهمیت متافیزیکی می‌بخشد، بربریت رژیم نازی را بی‌اهمیت جلوه نمی‌دهد. دقیقاً به این دلیل است که ارنست لوبیچ می توانست به نازیسم بخندد، نباید غم و اندوه و وحشتی را که روح او را می بلعد دست کم گرفت. همین را می توان در مورد «دیکتاتور بزرگ چاپلین» گفت که بیشتر بر قهرمانی درونی آدم های کوچک متمرکز است، در حالی که فیلم لوبیچ نامه ای عاشقانه به هنرمندان و اثری واقعی است.

لوبیچ. در برلین بزرگ شد و پس از جنگ جهانی اول به یکی از بهترین کارگردانان هالیوود تبدیل شد. او که یک استعداد زودرس با حسی از پیچیدگی است که به عنوان "لمس لوبیچ" شناخته می شود، احتمالاً تحت تأثیر آن تقویت خلاقیت و زرق و برق بود که برلین را در اوایل دهه 30 به یک مکه هنری تبدیل کرد (مانند "کاباره" باب فوسه. ). فیلم او در ورشو اکران می شود، مکانی مناسب تر برای هنر آزاد زمانی که آلمان تسلیم صلیب شکسته شد. و گویی او پیش‌بینی می‌کرد که درباره موضوعش انتقاد شود، داستان نمایشنامه‌ای به نام «گستاپو» دارد و نازی‌ها را طنز می‌کند. در حین تمرین، مردی که نقش هیتلر (بازیگر ایرلندی تام دوگان) را بازی می کند، یک «هیل خودم» خنده دار و غیرمنتظره را ارائه می دهد. این خط توسط کارگردان قطع می‌شود که باعث می‌شود نازی‌ها را خنده‌دار نکند و این امر باعث بی‌میلی بازیگر می‌شود. به خاطر نجابت ظاهری؟ چند بار احساس نکردیم که باید از سد خوش ذوقی عبور کنیم، زیرا وسوسه انگیز بود. بنابراین خط به دلیل خطر توهین به هیتلر سانسور می شود و وقتی آلمانی ها در یک روز از سپتامبر 1939 می آیند، نمایش یک بار برای همیشه لغو می شود. این وضعیت مانند تمثیل چرچیل در مورد جنگ و آبروریزی طنین انداز می شود، ترس از نازی ها نگرش شرم آور است، حتی وقتی قرار است ایمن بازی کنید، هرگز با آنها در امان نیستید، بنابراین بیایید فقط از بهترین سلاح، اسلحه یا بند خود استفاده کنیم، مهم نیست. . در حالی که فکر می‌کردم اگر لوبیچ در مورد کمپ‌ها می‌دانست آیا اینقدر در مقابل نازی‌ها بی‌تفاوت می‌شد، خنده‌ای را پنهان می‌کردم، زیرا این جمله «پس به من می‌گویند اردوگاه تمرکز Ehrhardt» مدام به ذهنم خطور می‌کرد. آیا باید احساس گناه کنم؟

کمتر از هر فیلمی نیست که جرات داشته باشد موضوع را به خنده تبدیل کند، از «چهره در فوئرهر» دانلد داک تا «لا ویتا و بلا». به این دلیل که نازی ها انسان بودند جنایات آنها وحشتناک بود، به خاطر انسان بودن آنها است که باید آنها را مسخره کرد. هنر پیروزی عقل بر نیروی وحشیانه، حساسیت بر بدبینی است، می تواند پیچیده و شیک باشد، اما واقعاً بدون احساسات قدرتمند نمی تواند کار کند، به همین دلیل است که فیلم از خطوط شکسپیر به خوبی استفاده می کند (وام گرفته شده از " هملت» و «بازرگان ونیز») و حتی بیشتر از این که چرا روی یک زوج متاهل تمرکز می‌کند، بزرگترین بازیگر زن لهستان ماریا تورا (کارول لومبارد) و همسر همی او جوزف (جک بنی). فیلم با نوعی حال و هوای وادویی آغاز می‌شود که در آن ماریا از تک‌گویی همسرش «هملت» برای آوردن هوانورد خوش‌تیپ سوبینسکی (رابرت استارک) به اتاقش استفاده می‌کند. .

تعادل خوبی بین موقعیت های عاشقانه و اسکروبال وجود دارد و همه آنها با پیچیدگی های طرحی همراه می شوند که شامل یک جاسوس شوم اما فریبنده به نام پروفسور سیلتسکی (استنلی ریجز) می شود که از ماریا پیشنهاد می کند تا عامل شدن در همین حال، نیروها باید کاملاً مرد را دستگیر کنند، اسنادی را که حاوی نام اعضای مقاومت لهستانی است مصادره کنند و از شر جاسوس خلاص شوند، و اینجاست که لباس های نازی آنها بسیار مفید است. بنابراین جک بنی و همه دوستانش را می‌بینیم که با افکت‌های متغیر، گاهی اوقات با زمان‌بندی مناسب، گاهی اوقات با تاخیر، آنها را مجبور به بازنویسی فیلمنامه می‌کنند، افسران نازی و حتی سلیتسکی را جعل می‌کنند. لوبیچ در نوعی اشاره متا ارجاع به هنر خود، بازیگرانی را که نقش کارگردانان، بازیگران و نویسندگان را بازی می‌کنند، هدایت می‌کند و ثابت می‌کند که گاهی اوقات یک کار خوب می‌تواند موضوع مرگ و زندگی باشد. هامی خیلی زیاد است و اگر سرتان نباشد، پوشش شما باد کرده است. ماریا نشان می‌دهد که بازیگری محدودتر است تا بتواند از استعداد نازی‌ها طفره رود، همین را نمی‌توان در مورد جوزف و شیطنت‌های بنی گفت که اعتبار فیلم را در جسارت اغراق‌آمیز آنها به خطر می‌اندازد، مرد آنقدر شانس خود را فشار می‌دهد که شگفت‌انگیز است که چگونه این کار را کرد. زنده بمانید.

فیلم همچنین از مجموعه‌ای از تدبیرها رنج می‌برد که خیلی راحت در انتهای پایانی اتفاق می‌افتند و منجر به یک اوج عجولانه می‌شوند که فقط با پایان خنده‌دار جبران می‌شود. با این حال، نقطه سیاه واقعی در میراث فیلم البته فراموش نشدنی از خاطرات کارول لومبارد است. این بازیگر چند هفته پس از اکران فیلم در یک سانحه هوایی جان باخت، ایالات متحده آمریکا تازه وارد جنگ شده بود و او در یک تور در سراسر آمریکا در حال جمع آوری اوراق قرضه بود. به نوعی، او قربانی آن جنگ بود، اگرچه دور از ویرانه‌ها و خاکستر لهستان زندگی می‌کرد، مرگ او یکی از امیدوارکننده‌ترین حرفه‌ها را کوتاه کرد و گیبل را آنقدر تسلی‌ناپذیر کرد که او هم به جنگ پیوست... من از آن فیلم اجتناب کردم. برای مدت طولانی به خاطر آن داستان، من را بیشتر غمگین کرده بود زیرا اتفاقاً از پرواز می ترسم.

باورم نمی شد چند بار در طول فیلم به پروازها اشاره کرد. این واقعیت ساده که او عاشق یک هوانورد بود، به آن احساس وهم‌آوری می‌دهد، درست مثل این است که فیلم محکوم به غرق شدن در تراژدی، فردی و جهانی است. با این حال، و این ممکن است راز «بودن یا نبودن» باشد، همه چیز تخیلی است، واقعیت نیست، بودن، یا نبودن زمانی مورد انتقاد قرار گرفت که جنگ هنوز در جریان بود و اکنون یک کلاسیک است، زمانی که واقعیت به اندازه داستان مرده است. آنچه باقی می ماند جوهر هنر است

در سال 1940، وقتی چارلی چاپلین اولین فیلم کاملاً ناطق خود، دیکتاتور بزرگ را منتشر کرد، که در آن آدولف هیتلر و بنیتو موسولینی را به باد انتقاد گرفت، مردم آمریکا شوکه شدند. با وجود جنگ جدید اروپا، ما هنوز با هر دو کشور محور در صلح بودیم. هالیوود، به استثنای موارد نادر (بلاک، اعترافات یک جاسوس نازی، فرار) به شدت با نازی ها و فاشیست ها برخورد می کرد. با این حال واکنش عمومی به دیکتاتور بزرگ عجیب بود. بودن، یا نبودن موفقیت بزرگی در گیشه داشت، و با این حال بسیاری از آنها وحشت کردند زیرا تصمیم گرفتند بگویند که هیتلر می تواند به او خندید. پاسخ چاپلین این بود که اگر در ابتدا به او می‌خندیدند، هرگز به چنین تهدیدی تبدیل نمی‌شد.

در واقع صداهای دیگری در هالیوود شروع به شوریدن کردند. یکی کارگردان بزرگ کمدی ارنست لوبیچ بود که گهگاه به نازی ها ضربه می زد. لوبیچ باید تا سال 1941 برای حمله کامل به نازی ها صبر کند - بودن یا نبودن، فیلمی که به تهاجم آلمان به لهستان و اشغال ورشو می پردازد. بازیگران جالبی داشت. نقش اول به کارول لومبارد رسید که اجراهای کمدی زیادی را در دست داشت. او نقش ماریا تورا، بانوی اصلی (و همسر) "آن هنرپیشه بزرگ" (همانطور که او همیشه پیشگفتارهای خود را بیان می کند) جوزف تورا را بازی کرد. جوزف جک بنی است.

لومبارد از بین تمام مردان برجسته حرفه‌ای‌اش، هرگز در مقابل کسی که واقعاً یک ستاره در رسانه‌ای متفاوت بود، بازی نکرد. بازیگران معمولی Lombard جان بریمور، فرد مک موری، کری گرانت، رالف بلامی، ویلیام پاول، رابرت مونتگومری، کلارک گیبل و فردریک مارچ بودند. در اینجا این بنی بود که در حالی که مجموعه ای از تیتراژهای سینمایی داشت اساساً یک ستاره کمدی رادیویی بود (و بعدها یک ستاره تلویزیونی شد). بهترین فیلم‌های او (جورج واشینگتن اینجا خوابید، هنرمندان و مدل‌ها، خاله چارلی) رکوردشکنی در گیشه نداشتند. در واقع، در حالی که بازی های او در این بازی ها خوب بود، او لزوماً در آنها نمی درخشید (لیرد کرگار، در یک لحظه ساده در فیلم To Be or Not to Be خاله چارلی، بزرگترین خنده فیلم را گرفت). هیچ کس متوجه نشد که بازی او در نقش جوزف تورا بهترین بازی او خواهد بود، و در عرض دو سال، او آخرین شکست خود را در نقش آفرینی در «شاخ در نیمه‌شب می‌وزد».

بنی و لومبارد ثابت کردند که به خوبی با هم کار می‌کنند. به عنوان زوج خودخواه، اما به طرز عجیبی عاشق تئاتر. در واقع بازیگرانی که شرکت تورا را تشکیل می‌دهند، همه خوب هستند، از جمله لیونل آتویل (که برای مدت کوتاهی در نقش کلودیوس تا هملت بنی دیده می‌شود)، فلیکس برسارت در نقش گرینبرگ (که آرزوی اجرای سخنرانی شایلاک از تاجر ونیز را دارد)، تام دوگان در نقش برونسکی (که امیدوار است نقش هیتلر را روی صحنه بازی کند)، چارلز هالتون در نقش دوبوش (مدیر صحنه و رئیس زیرزمینی ورشو) و ماد ایبورن در نقش آنا خدمتکار بدبین لومبارد. فیلمنامه زمان زیادی برای نشان دادن دشواری‌ها و تنش‌های یک شرکت صحنه‌ای که با هم کار می‌کنند، و برخورد با ستاره‌های خوش خلق و منیت‌هایشان را نشان می‌دهد.

در حین اجرای نمایشنامه‌ای که نازی‌ها (که بنی و دیگران آن‌ها را می‌خوانند) می‌خواند. دوست نداشتن)، دولت لهستان (فرانک رایچر) می گوید که به دلیل مشکلات فزاینده با آلمان، نمایشنامه نمی تواند تولید شود. بنابراین نیروها تولید HAMLET توسط Tura را به کار گرفتند. بنی در نقش شاهزاده دانمارک (که تک‌خوانی بزرگ را ارائه می‌کند) مراحل درستی را طی می‌کند، اگرچه با شناختن کمدین رادیو انتظار می‌رود که او آن را با «خوب!» شروع کند. اما او متوجه می شود که مردی یونیفرم پوش (رابرت استک جوان) صندلی خود را در وسط راهروهای سوم ترک می کند، درست زمانی که او شروع می کند: "بودن یا نبودن..." او نمی داند (تا بعداً در فیلم To Be or Not to Be). ) که استک ترتیب داده بود که این کار را انجام دهد تا با لومبارد در اتاق رختکن او قرار ملاقات بگذارد. متعاقباً او را با یک پرواز هواپیما پذیرا می شود (او یک خلبان نیروی هوایی لهستان است). وقتی جنگ فرا می رسد، او و یارانش با هم می جنگند، اما بازماندگان به انگلستان می رسند.

تلخ ترین بخش فیلم صحنه های اشغال است. مانند کمدی در دیکتاتور بزرگ، زیرا می دانیم که در واقع چه اتفاقی افتاده است، این صحنه ها کمی غیر واقعی به نظر می رسند. اما در سالهای 1941/1942 آنها هنوز ترسها و مشکلات ناشی از اشغال را در میان می گذارند. تابلوهای فروشگاه‌ها و خیابان‌هایی که قبلاً به‌طور معمول آویزان شده‌اند، ویران‌شده‌اند (از جمله یک اغذیه‌فروشی). تئاتر تخته شده است. اگر لوبیچ آرزوی ساخت یک فیلم تراژیک را داشت، به راحتی می توانست این کار را انجام دهد. اما او اجازه می دهد تا موقعیت به یک کمدی سیاه تبدیل شود.

استنلی ریجز در نقش پروفسور سیلتسکی، یک مامور مخفی آلمانی است که متفقین را فریب داده تا به ورشو برگردند. او اسامی خانواده های خلبانان را دارد. استک برای متوقف کردن او به ورشو بازگردانده می شود و با لومبارد که کمک می کند تماس می گیرد. به زودی کل گروه تئاتر درگیر می شوند. اما آیا منیت های نمایشی آنها نقشه های ضد نازی آنها را منفجر می کند؟ این موضوع اصلی بخش پایانی فیلم است.

همچنین سیگ رومان در نقش سرهنگ ارهارت، رئیس گشتاپو که از نام "ارهارت اردوگاه کار اجباری" لذت می‌برد، اما همچنان با پروفسور سیلتسکی مخالفت می‌کند، حضور دارد (این پروفسور است، نه" آیا؟)، زمانی که او اظهارنظرهای به ظاهر بی ضرری درباره هیتلر می کند. واکنش او معمولاً فریاد زدن برای آجودانش، شولتز (هنری ویکتور) است، که ظاهراً تمام هدفش حضور در آنجا برای فریاد زدن است.

بودن، یا نبودن موفقیت بزرگی بود، اما مرگ کارول لومبارد در یک سانحه هوایی یک ماه پس از شلیک، سایه ای بر آن انداخت. با این حال این یک آواز قو مناسب برای حرفه آن کمدین الهی بود.

این کمدی کلاسیک در زیر تمام تک‌خط‌ها و گیج‌های سرگرم‌کننده، لحنی از طنز دارد که کاملاً مؤثر است. جک بنی نقش خود را با اغراق و اغراق به اندازه کافی بازی می‌کند تا آن را بی‌نقص اجرا کند، و او، کارول لومبارد و بقیه بازیگران به ارنست لوبیچ کمک می‌کنند تا داستانی پر جنب و جوش و در عین حال ارزشمند تعریف کند. اوایل فیلم چند نقطه آهسته وجود دارد، اما بعد از رسیدن به گام، همه چیز به خوبی در کنار هم قرار می‌گیرد.

تعداد کمی از فیلمسازان می‌توانند چنین چیزی را به موفقیت برسانند، زیرا خودشان را خیلی جدی می‌گیرند. لوبیچ این کار را نمی کند و در نتیجه بودن، یا نبودن تصویری کاریکاتوری اما نسبتاً روشنگر از نازی ها ارائه می دهد، با نگاهی آرام و در عین حال قدردانانه به مخالفان آنها در کشورهای اشغال شده. نوع صحیح لمس سبکتر گاهی اوقات می تواند در اظهار نظر در مورد مسائل مهم مؤثرتر از هجوهای سنگین و پر احساس که بسیار رایج هستند.

بودن، یا نبودن ضمن ارائه سرگرمی خوب، ناامنی ذاتی نازی ها را نیز آشکار می کند. کوچک‌اندیشی و کوته‌اندیشی و در عین حال ظرفیت رو به رشد خود را برای نابودی بی‌گناهان نشان می‌دهد. برای مثال، بازیگر شخصیت فوق‌العاده سیگ رومان به‌عنوان یک بوروکرات نازی بسیار سرگرم‌کننده است، با این حال او با زیرکی جنبه‌های رقت‌انگیز چنین افرادی را نیز آشکار می‌کند. به آرامی زمان زیادی صرف شخصیت رابرت استک می شود که (بدون تقصیر استک) چندان جالب نیست. به همین ترتیب، داستان فرعی مربوط به او و لومبارد زمان بسیار بیشتری از ارزشش را می گیرد. به غیر از آن، با این حال، به سرعت حرکت می کند، با صحنه های سرگرم کننده بسیاری در حالی که داستان را توسعه می دهد. با افزایش سرعت، اعضای گروه بازیگری بنی لحظات خوبی را برای خود رقم می زنند، خود بنی صحنه های خوبی با چندین شخصیت دیگر دارد و همه چیز به خوبی به سمت پایانی خوب پیش می رود.

بودن یا نبودن یکی از آن دسته از آثار کلاسیک فوق العاده ای است که می تواند طرفدار فیلم های قدیمی از کسی باشد که به طور معمول هرگز نمی خواهد آن را تماشا کند. برادر و خواهر شوهرم دو نمونه هستند. او فقط اگر مجبور شود چیزی سیاه و سفید تماشا می کند، و او در طول هر فیلمی که بندیکت کامبربچ در آن نقش آفرینی نمی کند، ده دقیقه دیگر به خواب می رود. هر دوی آنها بودن، یا نبودن را دوست داشتند به این دلیل ساده که فوق العاده است.

شاید بازسازی مل بروکس را دیده باشید، اما من این نسخه را ترجیح می دهم زیرا در زمانی ساخته شده است که هیچ کس نمی دانست چه کسی برنده خواهد شد. جنگ و همه ترسیده بودند. در فیلم To Be or Not to Be‌های دوران جنگ، احساس ترس و ناامیدی اضافه‌ای وجود دارد که در هر فیلم دیگری که پس از سال 1945 ساخته شده است وجود ندارد. در این کمدی سیاه، یک گروه تئاتر لهستانی پس از تسلط گشتاپو بر کشورشان، بالای سرشان وارد می‌شوند. همه در فیلم To Be or Not to Be ترسیده اند و همه کسانی که در آن زمان آن را تماشا کردند ترسیده بودند. و با افزودن لحن وحشتناکی غم انگیز به محصول نهایی، کارول لومبارد یک ماه قبل از اکران فیلم درگذشت. تماشای یک بازیگر زن که زندگی خود را برای کشورش در یک فیلم به خطر می اندازد، در حالی که این دقیقاً همان کاری است که در زندگی واقعی انجام می دهد، احساس بسیار منحصر به فردی است.

کارول و همسر خودخواهش جک بنی ستاره های یک گروه تئاتر هستند و هنگامی که او با یک مسافر جوان به نام رابرت استک رابطه عاشقانه برقرار می کند، زندگی آنها از صحنه به جبهه جنگ منجنیق می شود. رابرت در شورش لهستان شرکت می کند، و زمانی که یک جاسوس نازی به ماموریت او نفوذ می کند، کارول برای کمک به نجات مردم خود قبل از اینکه جاسوس لیستی از اسامی را به گشتاپو تحویل دهد، استخدام می شود. داستان به خودی خود بسیار تاریک و ترسناک است، اما فیلمنامه ادوین جاستوس مایر آنقدر هوشمندانه و سریع است که در حالی که به شدت بر لبه صندلی خود نشسته اید، خواهید دید که می خندید. من به شما نمی گویم چه اتفاقی می افتد زیرا تماشای همه چیز با شگفتی در هر گوشه بسیار سرگرم کننده است.

زمان بندی کمیک کارول بهترین زمان معمول آن است و ارنست لوبیچ مرز بین کمدی و درام را متعادل می کند. در هر صحنه سیگ رومان در نقش یک سرهنگ نازی نالایق که مدام تقصیر را به گردن دیگران می اندازد، چارلز هالتون به عنوان تهیه کننده تئاتر، مایلز مندر و هالیول هابز در نقش مکمل حضور دارند. فلیکس برسارت بازیگر یهودی این گروه است و از آنجایی که او یک پناهنده آلمانی به ایالات متحده بود، خطوط او حاوی عمق بیشتری از احساسات است. او سه بار مونولوگ شایلاک را از بازرگان ونیز ارائه می کند که هر بار معنای متفاوتی در پس تحویل او دارد. بودن، یا نبودن فوق‌العاده‌ای است، بنابراین حتی اگر معمولاً به سمت فیلم‌هایی که 80 سال پیش ساخته شده‌اند جذب نمی‌شوید، به آن فرصت دهید. من می دانم که شما آن را دوست خواهید داشت.

یک لایحه دوگانه جذاب و مشتاقانه از دو گونه از زندگی، چه فکری در مورد آن داشته باشیم، اثر هنری سیاه و سفید لوبیچ، که به همین ترتیب به خاطر آخرین تماس پرده ای کارول لومبارد قبل از سانحه هوایی که او را در سن بزرگ از این دنیا دور کرد، مشهور است. از 33 سال، و تنوع اختصاصی مل بروکس (تقریباً) تغییر کرد (البته عنوان اصلی به شریک طولانی مدتش آلن جانسون می رسد) با حضور او و نیمه بهترش خانم بنکرافت.

این داستان مشابهی است که تحت دو گستره منحصر به فرد ترجمه شده است، این تغییر به شدت به خاطر شادی و نشاط تند خود را مدیون فیلمنامه نویس Edwin Justus Mayer از نسخه 1942 است، زیرا جوک های متعدد کلمه به کلمه تکرار می شوند. ازدحام با کاریکاتورهای هوشمندانه هیتلر و سیستم نازی او، کار دشواری را در زمان جنگ ورشو با ودویل برجسته تزئین می کند، مجموعه ای از گروه بازیگری Clean برای تعقیب یک عامل مخفی آلمانی و فرار متعاقب آن از منطقه فاجعه به بریتانیا، که در طی آن یک عملیات قابل توجه انجام می شود. دستگاه این است که افسانه ما، ژوزف تورا (بنی)/فردریک برونسکی (استریمز)، سرگرم کننده ژامبون، نیاز به ایفای شخصیت‌های مختلفی دارد، از معلم عملیات دولتی، یک سرهنگ نازی و حتی خود هیتلر (در بازسازی)، برای تظاهر کردن. در عین حال، او نیز از احساسات جوانه زده بین همسر سرگرم کننده اش ماریا (لومبارد)/آنا (بانکرافت) و یک خلبان جوان، ستوان سوبیسکی (استک) / ستوان آزاردهنده است. سوبینسکی (متسون).

اما تضادهای مشهودی نیز وجود دارد که می‌تواند نشان دهد که چرا اثر منحصر به فرد لوبیچ یک اثر بسیار بهبود یافته است، برای مثال، لوبیچ با صدایی شروع می‌کند که بار دیگر اتفاقی غیر معمول در ورشو را به تصویر می‌کشد. قبل از جنگ جهانی دوم، آدولف هیتلر در شهر دیده می شود، سپس افشای بعدی نشان می دهد که پس از هر تظاهرات، هیتلر توسط یک فرد سرگرم کننده بازی می شود که سعی می کند شباهت خود را با قدم زدن در میان توده ها آزمایش کند، چه غیرمنتظره و در عین حال. درمان فوق العاده! در هر صورت، در بازسازی، مل کریکز این دوره را نمی گذراند، با در نظر گرفتن همه چیز، او با یک عدد وودویل SWEET GEORGIA BROWN با بنکرافت شروع می کند، یک ترفند واقعا عالی است، هرچند از مطابقت با ترفند زیرکانه لوبیچ غافل شد، بعداً جمعیت متوجه خواهند شد. یکی از اهداف اصلی این اصلاح این است که هیچ شغلی برای فرد سرگرم کننده ای که شبیه هیتلر در این اجرای است وجود نداشته باشد، زیرا خود استریمز در آخرین دوری از حقه، نقش هیتلر را استتار می کند، بنابراین احتمالاً این یک توبه برای راضی کردن بروکس است. تصویری که از خود دارد تا نقش خود را به عنوان ستاره توسعه دهد.

در بیشتر موارد، جذابیت سینمای اولی به طرز شگفت انگیزی از لمس معمولی بازسازی فراتر می رود، و به عنوان یک فانتزی بسیار مورد انتظار، لمس روزمره است. به طور غم انگیزی مانعی به خصوص در طرح استراحت طولانی مدت است، تمام تلاش با تمام پیگیری ها احمقانه به نظر می رسد (اجازه ندهید از جهش لحظه آخری سگ موتکی شروع کنم) و آنچه برای هیتلر واقعی در تئاتر اتفاق می افتد، او احساس نمی کند. مسخره زمانی که مشخصا هیچ هنرمندی برای اجرا روی صحنه نیست؟ در مورد اول، این ورودی با سرعت زیاد همراه با برداشتی هولناک از هیتلر ساختگی است که از دو خلبان می‌خواهد بدون چتر نجات از هواپیما بپرند تا اطاعت مبهوت نازی را طعنه بزنند.

با تمام احترامی که به کریکز و بنکرافت می‌کنم. با این حال، در انجام مجدد، آنها فقط برای شغل خود بیش از حد مسن هستند، واقعاً استریمز را به عنوان هملت جوان در سخنرانی اسمی تمسخرآمیز خود بر هم می زند؟ من خودم را یک پیرمرد نمی‌دانم، اما این بیش از حد یک شوخی است. بنکرافت بیش از بیست سال به عنوان یک وسوسه گر در فارغ التحصیلان (1967، 8/10) بر فراز تپه است. بسيار خوب. برای ما کاملاً منطقی است، این یک شرکت خصوصی است، اجازه دهید سود در چمن خود نگه داشته شود. با این وجود، یک تصدیق بزرگ برای این تغییر برای نشان دادن یک شخص همجنسگرای شفاف ساشا (هاکه)، کمد آنا، در طرح داستان، برای نشان دادن این مسخره خنده دار "چطور ممکن است یک مکان در هر نقطه ای بدون یهودیان، همجنس گرایان و کولی ها به نتیجه برسد. ؟" به همین ترتیب، چارلز دورنینگ یک انتخاب اسکار را برای تغییر در نقش سرهنگ ارهارت غصب می کند، با این حال با تماشای اولین فیلم، نسخه مضحک او سایه ای محدود به تضاد و خودانگیختگی آسان سیگ رومان احساس می کند.

در اول، لومبارد. جفت -و-بنی تماس طبیعی تری را قاب می کند که بسیار متعهد به سبک یکپارچهسازی با سیستمعامل است، او یک زن نمونه با هیجان و اشراف است، او نسبتاً صادق است، اما با اکراه بیش از حد از بازی خود خوشحال است. خلبان جذاب رابرت استک در طرح کلی نادر رویایی تر است.

در مجموع، ممکن است مشاهده تغییر پس از اولین مورد غیرقابل توجیه باشد، اما علاوه بر این، مشاهده صورتحساب دوگانه گواهی گویای این است که چرا آثار هنری کمیاب می توانند جاودانه خود را بدست آورند. جذابیت، احساساتی بودن در کنار، آنها کاملاً از نظر فیزیکی بصری، ویژگی های شخصیت هایشان و استراتژی های داستانی هموارشان برجسته هستند، با فرض اینکه به آن علاقه دارید، نمی توانید از آن سیر شوید، در مورد بازسازی، شاید آن به سادگی به اندازه کافی کلاسیک نیست، هیچ کاری نمی توانیم در مورد آن انجام دهیم، حداقل در حال حاضر.

جایگاه آن مطمئناً واقعی است: بودن، یا نبودن احتمالاً یکی از برجسته ترین کمدی های ساخته شده است. این به آن عدالت نمی دهد: این یک اثر هنری است، نمونه ای از هر نمونه ای که بتوانیم به یاد بیاوریم. این تئاتر ما را نجات می دهد. این اشتباه در بهترین حالت اوست. این طرز کار است که ما را از شر محافظت می کند.

طرح بسیار پیچیده است، و حتی در اطراف ساخته شده است که جذاب ترین چیز نیست: برای من تکان دهنده ترین نکته در مورد این تصویر راهی است که دو موقعیت معادل را به تصویر می‌کشد، اما یکی در قطب شمال و دیگری در قطب جنوب. این چگونه بین نقاط مختلف حرکت می کند و آنچه را که شخصیت ها باید بشنوند به ما می دهد. من فکر می‌کنم این احتمالاً از گویاترین محتوا و هماهنگ‌کننده‌ای است که تاکنون وجود داشته است.

ساختار داستان فوق‌العاده زیرکانه است. به من کمک می کند تا چیزها را به خاطر بسپارم. "o pai tirano" پدر ستمگر" یک تقلید پرتغالی از زمان مشابه است (واقعاً یک سال قبل، 1941 - در واقع به آن نگاهی بیندازید که قادر خواهید بود، این یک تصویر غیرقابل انکار در مورد نوع فیلم است. ما انجام می‌دادیم، و جامعه‌ای که افراد در آن زندگی می‌کردند، دقیقاً با طنز آمیخته شده بودند) که در آن تئاتر کلید اصلی است؛ «حرام‌زاده‌های بی‌شکوه» - فیلم تارانتینو از یک جهت ادامه‌ی اخروی آن است، کمتر از این‌که من آن را می‌بینم - که در آن فیلم تنظیم است. اما علاوه بر این، کمدی های مل بروکس و حتی مونتی پایتون. این علاوه بر این در بهترین حالت رویایی است.

و بسیار افراطی است که نشان می دهد این زمانی ساخته شده است که همه چیز در حال وقوع است. این ارائه شده است. بعد از سال 1941، این افراد با آتش واقعی بازی می کردند. قدرت و خطر واقعی. علاوه بر این، آنها این کار را بی عیب و نقص انجام دادند. فیلمی که در آن یک سازمان محل برگزاری، با همدستی فوق العاده ای برای کمک به پاکسازی انسداد تأثیرگذار است. چگونه ممکن است این اتفاق بیفتد. با بازیگری اوه، درگیری وجود دارد. این درگیری ها گاهی اوقات با بازیگری ترکیب می شود. بعضی اوقات آنها در داخل بدنه ساختگی اصل هستند، گاهی اوقات آنها در داخل بدنه اصلی خود تقلبی می شوند. فیلم با لذت خودش همه اینها را تضعیف می کند: به همین دلیل است که بسیار شگفت انگیز است. این لوبیچ در درون نازی‌ها است.

تئاترال‌سازی عالی است: هنرپیشه‌ها به‌طور قابل توجهی نشان می‌دهند که وقتی فیلم در فیلم To Be or Not to Be است و در مرکز اجرا در تئاتر حضور دارند. این تمایز به شدت تنظیم شده است. این فیلمی است در مورد بازیگران سرگرم کننده، درون یک طنز لوبیچ، درون دشمن فیلم نازی. علاوه بر این، این همان است و در بیشتر موارد هنوز هم یک تقلید لوبیچ است. بنابراین هر یک از مبادلات درست در مسیر هستند، سکوت ها عالی هستند، موسیقی نمایش کمیک واقعی را هدایت می کند. چیزهای زیادی در اینجا وجود دارد که باید مورد تجزیه و تحلیل، تقویت و قدردانی قرار گیرند.

و مهمتر از همه، فیلمی است فوق العاده و در عین حال فوق العاده سرگرم کننده. ساخت آن تماماً برای کار طنز ساخته شده بود. چند دقیقه پرتنش نیز وجود دارد، و این در اینجا واقعاً قابل توجه است، با این حال، گوشت برای من در همه زمان‌بندی‌های تقلید، مثبت یا منفی بودن آنها برای اعتماد به نفس شخصیت‌ها است. همه آن‌ها در چنان مهارت ایده‌آلی کار می‌کنند که توصیف آن سخت است.

بنابراین... این یک فیلم حیرت‌انگیز و یکی از باورنکردنی‌ترین شوخی‌ها برای نازی‌های تمام دوران است. در دقیقه اصلی من از الان فروخته شدم. بدون چیز زیادی برای اضافه کردن، از آنجایی که می‌توانم تمام شب اینجا باشم، اما چیزی وجود دارد که می‌توانم تصور کنم که هنوز بسیار مهم‌تر از هر چیز دیگری است (حتی به شکلی که کل فیلم فوق‌العاده است): تصور خانواده‌هایی با ترس از مورد حمله قرار گرفتن ، از اینکه جانشان در خطر است، این امکان را دارند که یک بار با تماشای این هیتلر جنون آمیز باسن خود را بخندند. بیش از یک باید تماشا کنید، اجباری است.

هیچ شخص دیگری به جز ارنست لوبیچ ممکن است در رابطه با زندگی ساخته نشده باشد، آیا هیچ نکته ای برای آن وجود دارد. این که برجسته و درخشان و هوشمندانه و به طرز زیرکانه ای جالب است را نمی توان به اندازه کافی مورد تاکید قرار داد. بودن، یا نبودن دارای محتوا، عنوان و فیلمبرداری فوق العاده ای است (رودولف ماته).

در حالی که کل بازیگران می درخشند، لومبارد و بنی کاملاً آسمانی هستند. این مایه شرمساری است که بنی با رئیس مجرب پس از TBONTB هماهنگ نشد، مایه شرمساری واقعی است به این دلیل که با رئیس و محتوای مناسب او ممکن است به یک ستاره سینما تبدیل شود. شاید روشی که بخش قابل توجهی از داستان در یک مکان و پس از آن در "صحنه‌های" گروه‌های تئاتر متعدد اتفاق می‌افتد، در حالی که نازی‌ها را در طول داستان خنثی می‌کنند، از توانایی معمول کمدی فوق‌العاده خود بنی پشتیبانی می‌کرد، به طوری که فیلم‌های مختلف او نمی‌توانستند. br/>
و سپس Lombard وجود دارد. با این وجود، کارول لومبارد ایمهو بود، بهترین سرگرم کننده کمدی غیر از چاپلین-لوید-کیتون-درسلر-استنویک. من فکر نمی‌کنم که کمیک‌های امروزی به هنرمندان جوک که اخیراً به آنها اشاره شده است نزدیک باشد. لومبارد و بنی بیشترین نقش را بر عهده دارند که در هر جایی در فیلم To Be or Not to Be یا واقعیت دیده شده اند. اینکه این آخرین فیلم لومبرد قبل از مرگ وحشتناکش بود (تصادف هواپیما در جریان دیدار باند درگیری) برای همه ما بدبخت است. تماشای افسون او از ستوان سوبینسکی رابرت استک جوان و معلم سیلتسکی (استنلی ریجز) متخصص دو دستی، فوق العاده است. گفتگوی ناچیز بین گروه بازیگری زن و شوهری خودمحور، توراس (لومبارد و بنی) به همین ترتیب درخشان است. نظافت خانه لومبارد، آنا (ماد ایبرن) نیز ارزش تمرکز روی آن را دارد که چند جمله خارق‌العاده دارد مانند: «آنچه که یک همسر نمی‌داند به همسرش آسیب نمی‌زند».

در حالی که جمعیت در سالهای 1941/1942 ممکن بود گزینه ای برای دیدن ارزش این طنز نداشته باشند، مهم این است که فیلم زندگی دوست داشتنی است روبرتو بنینی (که رتبه بالاتری در IMDb دارد) به دلیل ادغام مورد انتقاد قرار گرفت. طنز در داستانی درباره هولوکاست زمانی که در کن در سال 1997 به نمایش درآمد. برخی افراد از اینکه بنینی به خاطر صحنه های غیرانسانی زندان، تقلید مسخره بازی را به خاطر می آورد، شوکه شده بودند. به هر حال، فیلم موفق به کسب چند افتخار برتر شد.

یکی دیگر از فیلم‌هایی که جنگ/قتل عام را با طنز به شیوه‌ای فوق‌العاده با استعداد ترکیب می‌کند، فیلم آرتور پن، انسان عظیم الجثه (1970) است. من نمی دانم که آیا در فیلم To Be or Not to Beی در مورد تخریب آمریکایی های محلی از واکنش های تقلید استفاده می شود یا خیر، اما آنطور که من می بینم، Minimal Enormous Man، هرچند سبکی غیرمنتظره در مقایسه با TBONTB، یک طنز رایج درباره یک طنز شدید و شدید است. زمان غم انگیزی در تاریخ آمریکا.

من این پاسخ های خودکار به فیلم هایی را می پذیرم که موقعیت های قابل توجه و نفرت انگیز وحشیانه را نشان می دهند یا پیشنهاد می کنند که ارزشی ندارد. زیرا این صنعتگری است که به این نفرت‌های انسان‌ساخته نور می‌رساند و همچنین تعالی و نیروی روح انسان را روشن می‌کند.

لوبیچ در مورد زندگی، آنچه را که باید در مورد آن فکر کرد، نباید نادیده گرفت. این یکی از بهترین نمونه های طنز در هر دوره ای است. علاوه بر این، می‌توانید لومبارد و بنی را در حال تماشای عموماً درخشنده‌شان تماشا کنید.

"بودن یا نبودن" با حضور هنرمند جوک جک بنی، 1942 image1.jpeg

زندگی در سرزمین فانتزی طنز احمقانه زمان جنگ درباره نازی های احمق و پولاک های زرنگ. خلاصه داستان: زمانی که درگیری آغاز می شود و ورشو توسط آلمانی های مهاجم درگیر می شود، یک سرگرم کننده وحشتناک Clean در نقش هملت در مقابل تماشاگران ظاهر می شود. شخص مهم او تمایل آزاردهنده‌ای برای درگیر کردن مقامات جوان پاک در پشت صحنه در جریان سخنرانی‌اش «بودن یا نبودن» داشته است. زمانی که یکی از این مقامات از بریتانیا برای ممانعت از گشتاپو برمی‌گردد، مهماندار مسئولیت را بر عهده می‌گیرد و ترتیبی می‌دهد تا آلمانی‌ها را اذیت کنند و به سمت فرصت حرکت کنند.

در سال 1942 آلمان نازی به رهبری هیتل بخش بزرگی از اروپا از جمله فرانسه را شکست داده بود و روحیه آمریکایی در یک نقطه افسرده بود. به‌عنوان نوعی ادامه‌ی پیش از جنگ چاپلین، مستبد غیرقابل مقایسه (1940 قبل از ورود آمریکا به جنگ جهانی دوم در دسامبر 1941)، این اساساً یک وسیله نقلیه جک بنی بود. بنی، یهودی، شناخته شده ترین طنزپرداز رادیویی آمریکایی در آن زمان بود و به تازگی در چند فیلم حضور داشت، با این حال این یکی از شغل های مشهور رانندگی اوست و ارزش بررسی را دارد که آیا فقط برای این کار است. نیمه بهتر او در این فیلم، کارول لومبارد، یک ستاره بسیار مشهور هالیوود بود که با کلارک پیک "پادشاه هالیوود" (رت استوارد در "بر باد رفته") ازدواج کرد. لومبارد در یک سانحه هواپیمای تکان دهنده که از بازدید انحراف نیروها برمی گشت، اندکی قبل از تحویل فیلم کشته شد.

در فیلم To Be or Not to Be بنی سرگرم کننده ژامبون تمیز است که در ورشو درگیر نقش هملت را بازی می کند. او و سازمان سالنش ظاهر جنگنده های آلمانی را به خود می گیرند تا دستور نظامی آلمان را فریب دهند و تلاش های گشتاپو برای پاکسازی اداره زیرزمینی پاک را خنثی کنند. در یک نقطه خاص، بنی در بازدید از ورشو از خود هیتلر تقلید می کند، سبیل های جعلی چه نه. رئیس لوبیچ که به خاطر کمدی‌های مدرن شناخته می‌شود، یک رانده شده از آلمان ضربه‌خورده بود و به وضوح از تمسخر نازی‌ها روی پرده لذت می‌برد، اما جامعه عمومی در این مرحله، برخلاف نتیجه بزرگ فیلم ظالم قبلی چاپلین، اهمیت چندانی به سرگرمی و فیلم نمی‌داد. ، علی رغم جذابیت ستاره ای بنی و لومبارد، یک لیمو در دنیای سینما بود.

در نگاهی به گذشته، به عنوان یک نقطه عطف در هالیوود در جنگ بزرگ دوم در نظر گرفته می شود که اکنون هوشمندانه تر از آنچه بود، دیده می شود. سپس. هم کمدی و هم احساسی با افراد خاص تا حد زیادی واقعاً فاصله را طی می کند و بدون شک تصویری با اهمیت قابل تأیید است. بودن، یا نبودن توسط مدیر فیلم محبوب مجارستانی انگلیسی الکساندر کوردا (فریبنده بغداد) ارائه شده است و محتوای آن توسط نویسنده مجارستانی تبعیدی ملچیور لنگیل ساخته شده است. یک چاپ با دقت بازسازی شده در یک سری یا آثار هنری بازسازی شده در ماه گذشته در بوداپست نمایش داده شد، (اکتبر، 2017) الکس، بوداپست

در مورد زندگی، آیا نکته‌ای وجود دارد که یکی از آن آثار هنری باورنکردنی باشد که می‌تواند طرفدار فیلم‌های قدیمی از کسی باشد که ممکن است هرگز نیازی به تماشای آن نداشته باشد. خواهر و برادر من با ازدواج دو مدل هستند. او احتمالاً هر زمان که مجبور شود چیزی را به وضوح تماشا می کند، و در طول هر فیلمی که بندیکت کامبربچ در آن نقش آفرینی نمی کند، به سرعت سرش را تکان می دهد. هر دوی آن‌ها بودن، یا نبودن را به دلیل توضیح اولیه که فوق‌العاده است، گرامی داشتند.

شاید شما تغییر Mel Creeks را دیده باشید، اما من این نوع را دوست دارم، زیرا در زمانی ساخته شد که هیچ‌کس متوجه نشد چه کسی برنامه‌ریزی کرده است. در درگیری پیروز شوید و همه ترسیده بودند. در فیلم To Be or Not to Be‌های دوران جنگ، احساس دیگری از ترس و ناراحتی وجود دارد که در برخی از فیلم‌های دیگر ساخته شده پس از سال 1945 وجود ندارد. در این تقلید کسل‌کننده، یک گروه تئاتر پاک پس از به دست گرفتن کنترل کشورشان توسط گشتاپو، در موقعیت سختی قرار می‌گیرند. همه در فیلم To Be or Not to Be ترسیده اند و تک تک افرادی که در آن زمان فیلم را تماشا کرده اند وحشت زده شده اند. علاوه بر این، کارول لومبارد یک ماه قبل از پخش فیلم، لحن وحشتناکی فاجعه‌باری به آیتم تکمیل‌شده اضافه کرد. این تمایل فوق‌العاده‌ای برای تماشای یک هنرمند سرگرم‌کننده است که زندگی خود را برای کشورش در یک فیلم به خطر می‌اندازد، در حالی که این دقیقاً همان کاری است که او در زندگی واقعی انجام می‌داد.

کارول و همسر پرشکوه‌اش جک بنی ستاره‌های یک فیلم هستند. گروه تئاتر، و هنگامی که او درگیر روابط خارج از ازدواج با یک بروشور جوان به نام رابرت استک می شود، زندگی آنها از صحنه به سمت جبهه می رود. رابرت با نافرمانی پاک درگیر می شود و زمانی که یک عامل مخفی نازی به هدف اصلی او حمله می کند، کارول برای کمک به نجات خویشاوندانش ثبت نام می شود تا اینکه عامل مخفی اسامی خلاصه ای از نام ها را به گشتاپو تحویل دهد. داستان واقعی بسیار مبهم و حیرت انگیز است، با این حال فیلمنامه ادوین جاستوس مایر آنقدر هوشمندانه و پرسرعت است که در حالی که تا آنجا که می توانید مشتاق و مضطرب هستید، قهقهه می زنید. من به شما اجازه نمی‌دهم که بدانید چه اتفاقی می‌افتد با توجه به این که دیدن درست کردن همه چیز، با شوک‌هایی در هر گوشه، بسیار لذت‌بخش است.

زمان‌بندی کمیک کارول بهترین استاندارد آن است، و ارنست لوبیچ خط میان طنز و نمایش را در هر صحنه تنظیم می کند. سیگ رومان در نقش یک سرهنگ نازی دست و پا چلفتی که مدام عیب را به دیگران منتقل می کند، چارلز هالتون در نقش سازنده تئاتر، مایلز مندر و هالیول هابز در نقش مکمل حضور دارند. فلیکس برسارت یک مجری یهودی در شرکت است، و از آنجایی که او یک فرد آواره آلمانی به ایالات متحده بود، خطوط او عمق بیشتری از احساس را منتقل می کند. او سخنرانی شایلاک را از فروشنده ونیز چندین بار، هر بار با اهمیتی متناوب در پس انتقال او، منتقل می کند. بودن، یا نبودن فوق‌العاده‌ای است، بنابراین صرف نظر از اینکه معمولاً مجذوب فیلم‌هایی نیستید که مدت‌ها قبل ساخته شده‌اید، به آن فرصت بدهید. من می دانم که شما آن را دوست خواهید داشت.

*** مفسر مشتری theowinthrop ("Swan Tune in Warsaw"، theowinthrop از ایالات متحده، 12 نوامبر 2005) یک نظرسنجی جذاب دارد که بخش عمده ای از پایگاه های زیر را در اینجا پوشش می دهد.***

" بودن یا نبودن (1942، ارنست لوبیچ)»، تقلیدی درباره نفوذ نازی ها به لهستان، ایده آلیسم سودمندی است. این نتیجه زمانی است که ساخته شده است. در سال 1941 به پایان رسید، سازندگان آن را از تخلیه تا زمانی که ایالات متحده در جنگ با آلمان قرار گرفت، حفظ کردند. در زمانی که آن را ساخته شد، ایالات متحده هنوز نسبت به مبارزات در اروپا بی طرف بود. بنابراین موضوع نازی‌ها (مثلاً کاوش‌های فراوان در مورد آدولف هیتلر، ارجاع به اردوگاه‌های مرگ، گشتاپو و غیره) برای جمعیت غربی واقعاً جدید بود. تمام نقاط قوت یک مولفه وجود دارد، و سرگرمی‌های اصلی به دلیل نیاز به سر زدن به شرکا در حالی که قدرت‌های Pivot را کوچک می‌شمارند، ناتوان می‌شوند.

بودن، یا نبودن ممکن است «قهرمانان هوگان» را برانگیخته باشد. 25 سال پس از این واقعیت ظاهر می شود. برای هر دو، آلمانی ها بدون زحمت درهم شکسته می شوند. «قهرمانان هوگان» نیز یک سرهنگ شولتز دارد که به‌ویژه هوشیار است.

با وجود اینکه ازدحام شنبه‌ها از خنده غوغا می‌کردند، به نظر می‌رسد که تعداد زیادی از گگ‌ها امروز واقعاً منسوخ شده‌اند. چیزی که «بودن یا نبودن» را جذاب می‌کند، نمایشگاه سه رهبر اصلی است. به همین ترتیب، فیلمنامه «ادوین جاستیک» پرانرژی است.

در کمدی های اسکروبال دهه 1930، رابرت استک در نقش ستوان استانیسلاو سوبینسکی، جوان بسیار جذابی است که در جستجوی محبت است، اما در آن تمرینی انجام نداده است. او بیش از حد یک بمب افکن و جنگجوی مناسب است، با این حال عشق در مجموع یک مبارزه دردسرسازتر است.

جک بنی، جوزف تورا، یک سرگرمی متشکر که به خیانت های احتمالی همسرش توجه دارد، بسیار باشکوه است. علیرغم این واقعیت که تورا همان چیزی را تا جایی که ممکن است تکرار می کند، بنی توانایی این را دارد که آن را جذاب نگه دارد. اگر بنی فیلم‌های بیشتری می‌ساخت، می‌توانست به یک کمدین تبدیل شود تا با ویو تراست برابری کند. با این وجود، بنا به دلایلی، کارول لومبارد (در نقش ماریا تورا) به وضوح جذابیت اصلی اینجاست.

لومبارد زنده نماند تا بودن، یا نبودن را ببیند. او در سن 33 سالگی در حالی که در حال سفر به یک تجمع درگیری بود کشته شد. پرواز او یک بدبختی هولناک برای سینمای جهان بود. کارول لومبارد نه تنها به طرز خیره کننده ای زرق و برق دار است، بلکه استعدادی غیرقابل درک دارد. او در بازخوانی کمدی موفق شد. ماریا تورا او به طرز استثنایی سریع روی پاهای خود فکر می کند در حالی که همه چیز را مجذوب خود می کند. کارول لومبارد در طول دوره افسانه ای درخشان هالیوود یک سرگرم کننده درجه یک بود.

سینمافیل ها از "بودن یا نبودن" قدردانی می کنند. فقط سوار هواپیمایی با یک اقامتگاه بدون فشار نشوید که به سالن بازسازی که این را نشان می دهد بروید.

شگفت آور است که در مورد زندگی چقدر سرگرم کننده است، در مورد آن چه فکری باید کرد. همه نازی‌ها را شوخی نمی‌کند که می‌دانند زندگی پست اساسی زیرک و حیله‌گر است، با این حال از رهبری مرکزی یا آلمانی‌های ثبت‌نام شده‌ای که دستورات را بی‌مشخصه بدون بررسی دقیق منطق پشت فرمان‌ها دنبال می‌کنند، بی‌تفاوت می‌کند. آلمانی‌هایی که فریب می‌خورند توسط هیچ چیز دیگری فریب نمی‌خورند، جز یک شرکت بازیگری که جک بنی مسئول آن است، و آلمانی‌ها را جوکرهایی نشان می‌دهد که از ارزش اسمی یاد می‌گیرند.

با شروع فیلم، جمعیت از مضحک بودن پوزخند می‌زنند. از گروه بازیگری که به عنوان رهبری مرکزی تحت رایش سوم هیتلر فعالیت می کند. این تقلید توسط افسری که توسط همسر تورا (جک بنی) مجذوب می شود به جایی می رسد که او تصور می کند آنها آینده ای با هم خواهند داشت. این رابطه تنظیم عمل اصلی را به پایان می‌رساند و زمانی که شرکت بازیگر باید همسر تورا را نجات دهد و رهبری مرکزی هیتلر را کاهش دهد زیرا شخصیت آنها تقریباً به خطر افتاده است، جمعیت موهبت سرگرمی را به دست می‌آورد.

طنز موجود در فیلم To Be or Not to Be دامنه وسیعی دارد گاهی اوقات شامل ناله جک بنی می‌شود، اما در بیشتر موارد طنز این ناهماهنگی هیجان‌انگیز را مدیریت می‌کند که نظم آلمانی چیزی درباره شخصیت واقعی گروه بازیگری نمی‌داند. این شرکت بدون دردسر در کنار ترتیبات خود حرکت می کند زیرا اکثر آلمانی ها آنها را به عنوان آلمانی های فردی می پذیرند و گذشته گروه ها را نمی بینند. گیج‌کردن آلمانی‌ها تقریباً به اندازه تماشای یک فیلم خواهر و برادر مارکس عجیب است، با این حال این همان طنز نیست زیرا خواهران و برادران مارکس جوک‌های آتش سریع و تقلید واقعی را مدیریت می‌کنند، برای مثال، فعالیت‌های مشابه را برای پذیرش شخصیت‌ها به کار می‌گیرند. آنها در حال بررسی یک آینه هستند. با توجه به زندگی، چه باید در مورد آن فکر کرد، سرگرمی‌ها آلمانی‌ها را متقاعد می‌کنند که فکر کنند مقاماتی را مدیریت می‌کنند و فریبکاری قابل مقایسه با ترفندهای "آینه" برادران مارکس می‌کنند.

یک فکر جذاب. از بودن، یا نبودن این است که در ساعت درگیری ساخته شده است، اما هیچ وقت در طول فیلم باعث ایجاد ترس از دشمن (نازی ها) نمی شود. نشان می‌دهد که چگونه می‌توان از دشمن تقلید کرد، و در واقع، هیتلر «فقط یک مرد با سبیل‌های کوچک» است، با نشان دادن دشمن به عنوان شوخی‌گر، نشان می‌دهد که تا آن زمان چقدر کمی نیاز داشتند که بر دشمن تأکید کنند. شبیه دیکتاتور بی نظیر چاپلین.

بودن یا نبودن یک طنز فوق‌العاده است که در جنگ بزرگ دوم نادیده گرفته شده است، و با در نظر گرفتن اینکه ممکن است در نهایت به بخشی از ظالم بی‌نظیر وابسته نباشد، شایستگی توجه بیشتری را دارد.

این یک چیز سرگرم کننده در مورد تقلید است. در آخرین بخش دهه 50 و اواسط دهه 60، تعداد زیادی فیلم در تلویزیون دیدیم که در دهه های 30 و 40 ساخته شده بودند. یادم می آید زمانی که فیلم برادران مارکس به خاطر بازی بود، پدرم گفت که در دهه 1930 وقتی آن را در مرکز اجرا دید، بلند خندید. به هر حال وقتی ما آن را 25 سال پس از این واقعیت تماشا کردیم، به سختی پوزخندی بلند شدیم. طنز به خوبی سفر نکرده بود.

اما وقتی "بودن یا نبودن" ظاهر شد، درست همان جایی که باید پوزخند می زدیم، قهقهه زدیم. من به طنز احترام می گذارم که هنوز کار می کند.

راز؟ "بودن یا نبودن" مملو از طنز فروتنانه است. این شوخی اغلب در مورد شخصیت‌های اصلی با جوزف تورا (جک بنی) است که مدام غرور او را از بین می‌برد. برای مثال، گروچو در مورد خواهر و برادرهای مارکس زورگو بود، بی فایده بودن دیگران معمولاً هدف بود.

البته در اواخر دهه 1950، ما به آنچه در لهستان رخ داده بود، نسبت به سازندگان آن پی می بردیم. "بودن یا نبودن" ممکن است در سال 1941 شناخته شده باشد. بچه های آنها درباره اردوگاه های مرگ بدون اطلاعات اتاق های گاز و زباله سوز ساخته شده اند.

بالاخره ارنست لوبیچ و بنی هر دو یهودی و بنی بودند. پدر از لهستان آمد. در هر صورت در آن مرحله ابتدایی درگیری، تقلید مسخره آمیز یکی از معدود رویکردهای استثنایی برای توقف احتمال شکست ناپذیری نازی ها بود.

بودن، یا نبودن نیز مدت ها قبل ما را با Long Con آشنا کرد. «نیش» زمانی که تورا و سرگرمی‌های پاک فرمان مرکزی گشتاپو را جعل می‌کنند تا نازی‌ها را فریب دهند.

اما نمی‌توانید شانس شگفت‌انگیز بنی و دیتی لومبارد را اشتباه قضاوت کنید. پاسخ‌های آن‌ها، بی‌تفاوتی و کم‌بازی‌شان امروز به‌عنوان یک تقلید بزرگ عمل می‌کند.

لومبارد شگفت‌انگیز است. باحال و پیچیده، خطوط خارق‌العاده‌ای داشت، با این حال به رفتارهایش نگاه می‌کرد که وسوسه‌های همت‌آمیز همدم و هم دشمن را ترتیب می‌دهد.

به دنبال کشف او در «کلارک پیک» به فیلم بازگشتم. بیوگرافی" نوشته وارن جی. هریس. او عاشق زندگی گیبل بود، در واقع همانقدر سرگرم کننده بود که در هر فیلم سینمایی او وجود داشت. هنگام کشته شدن او له شد. مدتی بعد، پیک در نیروی هوایی نام نویسی کرد و به عنوان فیلمبردار نبرد، مأموریت های خطرناکی را بر فراز آلمان انجام داد. به نظر نمی رسید که او به سطل لگد بزند یا نه.

مل کریکز در سال 1983 فیلم را اصلاح کرد و انرژی دیگری به آن بخشید. کریکز رفتار فروتنانه بنی را نداشت. او تیزتر است. پوزخند کمتر بود.