🎥 دانلود فیلم Bram Stoker's Dracula 1992 (دراکولای برام استوکر) دوبله فارسی بدون سانسور 📥

رومانی، سال 1462. سلحشوری به نام «ولاد»، معروف به «دراکولا» (اولدمن) از نبرد با سپاهیان ترک باز می گردد و می فهمد که همسرش، «الیزابتا» (رایدر)، به تصور مرگ او خودکشی کرده است. «دراکولا» ایمانش را رها می کند و خون آشام می شود. لندن، 1897. «جاناتان هارکر» (ریوز) به ترانسیلوانی اعزام می شود تا معامله ی املاکی در انگلستان را با «کنت دراکولا» به پایان برساند...
رومانی، سال 1462. سلحشوری به نام «ولاد»، که معروف به «دراکولا» میباشد از نبرد با سپاهیان ترک باز می گردد و می فهمد که همسرش، «الیزابتا» ، به تصور مرگ او خودکشی کرده ، «دراکولا» ایمانش را رها می کند و تبدیل خون آشام می شود...
خلاصه داستان : هنگامی که دراکولا , جاناتان Harker و ترانسیلوانی را در جستجوی مینا Harker ترک می‌کند - - تصویر spitting همسر مرده Dracula's , دکتر وان Helsing , شکارچی قاتل خون‌آشام ,
خون‌آشام قرن‌ها، به انگلستان می‌آید تا وکیل دادگستری خود، مینا موری را تحریک کند و در سرزمین‌های خارجی ویرانی ایجاد کند.

جهت دانلود فیلم Bram Stoker's Dracula 1992 (دراکولای برام استوکر) دوبله فارسی بدون سانسور و با زیرنویس فارسی به پایین این صفحه مراجعه فرمایید.

دراکولا (گری اولدمن) به لندن حمله می‌کند.

خوب-خیلی مشکلات در دراکولای برام استوکر وجود دارد که سخت است بدانید از کجا شروع کنید. اول از همه - عنوان "دراکولای برام استوکر". اوه واقعا؟ من کتاب را چندین بار خوانده ام - این اصلاً کتاب نیست. فقط ابتدایی که دراکولا چگونه شد اصلاً از کتاب نبود. وقتی آنها به لندن 1897 می روند بدتر می شود ... و می بینید که جاناتان هارکر توسط کیانو ریوز بازی می شود! همه ما می دانیم که ریوز نمی تواند عمل کند، اما دیدن او که سعی می کند لهجه انگلیسی را تقلید کند، مات کننده بود. او وحشتناک بود! او به قلعه دراکولا می رود تا به او کمک کند تا به لندن برود. در آنجا اولدمن را با گریم وحشتناکی که یکی از بدترین اجراهایش را انجام می داد ملاقات کردیم. او همچنین به نظر می رسد که او لباس ژاپنی (به دلایلی) پوشیده است. و او زشت به نظر می رسد - دراکولا قرار است خوش تیپ باشد. همچنین سایه ها در قلعه با مردم حرکت نمی کنند (؟؟؟). همه اینها به یک صحنه احمقانه پر از برهنگی زنانه بیهوده منجر می شود که در آن سه خون آشام زن به ریوز حمله می کنند. ریوز تقریباً بعد از آن ناپدید می شود (این چیز خوبی است).

ما به لندن رفتیم - دراکولا وارد کشتی شد. مینا (وینونا رایدر) در حال تماشای جاناتان، دوست پسرش است. با او دوست خوبش لوسی (سدی فراست) است. او مانند یک پوره مانیک رفتار می کند - نه در کتاب. همچنین زمانی که مینا و لوسی در حال قهقهه زدن به اطراف می دوند و در نهایت به بوسیدن می پردازند، طوفان باران بزرگی رخ می دهد. چرا؟ به هیچ منجر نمی شود و در کتاب هم نیست. سپس دراکولا ظاهر می شود، تبدیل به یک مرد گرگ می شود (???)، لوسی را از تختش بیرون می آورد و بالای سنگ قبر به او (????) تجاوز می کند. او را هم گاز می گیرد. سپس مینا ظاهر می شود و او (آه) تناسخ همسر مرده دراکولا است. خوب - این قدیمی‌ترین و احمقانه‌ترین کلیشه در فیلم Bram Stoker's Dracula‌های ترسناک است و باز هم در کتاب نیست.

لوسی به آرامی شروع به مردن می‌کند - فراست بیچاره باید در رختخواب پژمرده شود و سینه‌هایش مدام در حال حرکت باشند. در معرض دوست پسر او (کری الوز) و خواستگاران اطراف می ایستند و تماشا می کنند - کاری به آنها داده نمی شود. همچنین دکتر سوارد (ریچارد ای. گرانت) نیز ظاهر می شود و - بدون دلیل - او به عنوان یک معتاد به مواد مخدر نشان داده می شود. چرا؟ باز هم - در کتاب نیست. سپس ون هلسینگ (آنتونی هاپکینز) فراخوانده می شود. او متوجه می شود که چه اتفاقی دارد می افتد. لوسی می میرد (پس از تجاوز توسط یک گرگ) و به عنوان یک خون آشام (یکی از معدود سکانس های موثر) باز می گردد. البته او در ون هلسینگ خون استفراغ می کند - بدون هیچ دلیلی جز این که تماشاگران را ناامید کند. او (دوباره) کشته شده است و دراکولا در چند سکانس واقعاً خسته کننده با مینا شروع به عاشقانه می کند که تا ابد ادامه دارد.

همه اینها به این می انجامد که بچه ها سعی می کنند دراکولا را از مینا دور کنند و او را بکشند. و پایان (دوباره) به طور کامل تغییر می کند.

خوب--بیایید به بازیگری بپردازیم. اولدمن - فقط وحشتناک او بازیگر خوبی است اما اینجا نیست. بگذارید اینطور بگوییم - وقتی کسی از دراکولای سینمایی نام می برد، به اولدمن فکر می کنید؟ رایدر در واقع بسیار خوب بود، اما ظاهراً او و اولدمن از یکدیگر متنفر بودند - این صدای بلند و واضح است. بیچاره فراست مجبور می شود تا حد زیادی برهنه باشد و گرسنه جنسی رفتار کند - با این حال او این کار را انجام می دهد. ریوز - فقط بدترین اینجا - و این خیلی چیزها را می گوید. هاپکینز--چه جهنمی داشت بازی می کرد؟ او طوری رفتار می کند که در یک فیلم کمدی است - نه یک فیلم ترسناک. به الوز و کمبل هیچ کاری داده نمی شود. Grant بیش از حد بالاست (و آزاردهنده). تام ویتس در نقش راینفیلد قابل فراموش شدن است.

دراکولای برام استوکر مملو از ترفندهای بصری و رنگ های خیره کننده است - اما هیچ کاری برای من نداشت. بی وقفه بود و من این تصور را داشتم که کارگردان فرانسیس فورد کاپولا فقط خودنمایی می کند. همچنین به شدت آزاردهنده شد - تقریباً چند بار آن را خاموش کردم. با این حال، جلوه های ویژه خوب هستند (به جز مه سبز احمقانه که مینا را اغوا می کند - نپرس). همچنین آهنگ موسیقی با صدای بلند و طاقت فرسا است. و لباس ها چه بود؟ یک مرد آسیایی آنها را انجام داد و به نظر می رسد دراکولا همانطور که از چین وارد شده بود لباس پوشیده بود! شاید باید به آقا گفته می شد که دراکولا اهل ترانسیلوانیا است نه چین. هرچند من او را سرزنش نمی‌کنم - احتمالاً کاپولا به او گفته است که این کار را انجام دهد تا رنگ بیشتری به فیلم بدهد.

فیلمنامه ناامیدکننده بود - مدام از رمان دور می‌شد. عنوان باید «دراکولای فرانسیس فورد کاپولا» یا «دراکولای جیمز هارتز» باشد (او فیلمنامه نویس بود). همچنین - اصلاً ترسناک نبود. نه حتی کمی (اما Frost تقریباً باعث می شود که در گروه خون آشام خود کار کند). مشکل اصلی من این است که مینا عشق دیرینه دراکولا (یا چیز دیگری) است. این مزخرفات در دهه 1940 کلیشه ای بود - تقریباً توهین آمیز است که دراکولای برام استوکر در یک فیلم دهه 1990 گیر کرده بود.

این یک موفقیت بزرگ در سال 1992 بود (به احتمال زیاد به این دلیل که بدون وقفه تبلیغ می شد و کاپولا آن را انجام می داد. ) اما اکنون، به حق، تقریباً فراموش شده است. نمونه ای از کتاب درسی که چگونه یک فیلم خون آشام را نسازیم. نمی توانم به اندازه کافی تاکید کنم که این واقعا چقدر وحشتناک است. الف 1.

یکی از شناخته شده ترین و محبوب ترین فیلم های دراکولا ساخته فرانسیس فورد کاپولا است. در آن زمان او واقعاً از زمان پدرخوانده فیلم موفقی نساخته بود، در حال ورشکستگی بود. بنابراین، چه راهی بهتر از ساختن چیزی که تقریباً تضمینی است که مخاطبان آن را دوست خواهند داشت، برای رهایی از بدهی‌ها وجود دارد؟ ما ترس را برای پسران و عاشقانه برای دختران داریم و این با دراکولا برابری می کند. بسیاری از مردم از من می پرسند که جذابیت خون آشام ها چیست؟ نظر من؛ همه چیز برابر است با جنسیت مرد خوش تیپی که شب به اتاق زن جوان می آید و اعتراف می کند که به او تمایل دارد و او خودش را کاملاً به او می دهد نه تنها عاشقانه، بلکه خطرناک و پر از ماجرا است. من همیشه خنده دار می دیدم که دراکولا قرار بود شخصیت شرور داستان باشد، اما او به دختر پیشنهاد می دهد که در این ماجراجویی باورنکردنی در جهان و زمان ببرد، اما دوست پسر معمولاً بی مزه او چنین چیزی را نمی خواهد، بنابراین او را از دستش جدا می کند. آن تجربه... نمی‌دانم، شاید من به چیزها خیلی متفاوت نگاه می‌کنم. با این حال فرانسیس با حرکت به سمت فیلم، داستان کلاسیک را با ادعای "دراکولای برام استوکر" پذیرفت، اما واقعاً 100٪ به رمان وفادار نبود و واقعاً بیش از حد آن را خوشحال کرد، با این حال همچنان از آن به یک فیلم بسیار خوب تبدیل شد.

در سال 1897، جاناتان هارکر، وکیل تازه کار، کنت ترانسیلوانیایی دراکولا را از همکار خود R. M. Renfield که دیوانه شده است، به عنوان مشتری می گیرد. جاناتان به ترانسیلوانیا سفر می کند تا خرید املاک و مستغلات دراکولا در لندن از جمله ابی کارفاکس را ترتیب دهد. جاناتان با دراکولا ملاقات می کند که تصویری از نامزد هارکر، مینا را پیدا می کند، و معتقد است که او تناسخ الیزابت، عشق طولانی مدت اوست. دراکولا جاناتان را ترک می‌کند تا توسط عروس‌هایش اغوا شود و با جعبه‌هایی از خاک بومی خود به انگلستان می‌رود و در صومعه کارفاکس اقامت می‌کند. در لندن، دراکولا که در نور روز جوان و خوش‌تیپ به نظر می‌رسد، مینا را ملاقات کرده و مجذوب خود می‌کند. هنگامی که مینا از جاناتان که از قلعه فرار کرده و در صومعه بهبود یافته است، خبر دریافت می کند، او به رومانی می رود تا با او ازدواج کند. دراکولا در خشم خود، لوسی، بهترین دوستش را به یک خون آشام تبدیل می کند. مردان: ون هلسینگ، هولموود، سیوارد و موریس، لوسی را می کشند. پس از بازگشت جاناتان و مینا به لندن، جاناتان و ون هلسینگ دیگران را به ابی کارفاکس هدایت می‌کنند، جایی که جعبه‌های خاک کنت را نابود می‌کنند. دراکولا اعتراف می کند که لوسی را به قتل رسانده و دوستان مینا را به وحشت انداخته است، اما مینا گیج و عصبانی اعتراف می کند که هنوز او را دوست دارد و زندگی قبلی خود را به عنوان الیزابتا به یاد می آورد. با اصرار او، دراکولا شروع به تبدیل او به یک خون آشام می کند. مردان اکنون مصمم هستند که او را قبل از اینکه دگرگونی او با کشتن دراکولا کامل شود، نجات دهند.

چه چیزی دراکولای برام استوکر را در مقایسه با سایر فیلم‌های دراکولا خاص می‌کند؟ فکر می کنم این اجرای گری اولدمن بود، او یک دراکولای بسیار خاطره انگیز ساخت. از ترسناک و ناراحت کننده گرفته تا عاشقانه و جذاب. فکر می‌کنم بسیاری از مردم با داستان عاشقانه ارتباط داشتند، حتی اگر بیش از حد عاشقانه بود، بسیاری از مردم دوست دارند فکر کنند که "عشق هرگز نمی‌میرد" و کسی "از اقیانوس‌های زمان عبور می‌کند تا آنها را پیدا کند". آیا فیلم ایراداتی دارد؟ اوه بله بین جشن خنده که نبرد لهجه‌های بد بین کیانو ریوز و وینونا رایدر بود. صحنه‌هایی وجود دارند که بسیار بالا و بیش از حد بازی شده‌اند و گاهی اوقات با نسل MTV برابری می‌کنند. با این حال، نمی توان انکار کرد که سبک فیلم کاملاً حفظی و بسیار ظریف است. لباس‌ها و دکورها بسیار خیره‌کننده هستند و چه کسی می‌تواند مدل موی دراکولا را فراموش کند؟ دراکولای برام استوکر طنزهای زیادی داشته است که خطوط و موها را مسخره می کند، اما فکر می کنم این نشان دهنده تأثیر فیلم است. همچنین جریانی از بازسازی های استودیوی یونیورسال را با «فرانکنشتاین مری شلی» و «گرگ» بعدها شروع کرد. فیلم ممکن است نقص داشته باشد، اما من هنوز آن را دوست دارم. به رمان وفادار نیست، اما در مقایسه با فیلم‌های دیگری مانند مرگ دراکولا و برخی خطوط مستقیماً برگرفته از رمان مانند «بله، من هم می‌توانم دوست داشته باشم»، چیزهای بیشتری درست می‌کند. فکر می‌کنم وقتی صحبت از فیلم‌های خون‌آشام به میان می‌آید، این در کلاسیک‌های ترسناک جای می‌گیرد، کلاس، خشونت، خون، سبک و جذابیت جنسی زیادی دارد.

من نسخه های متعددی از دراکولا را دیده ام، اما هیچ کدام با نسخه 1992 با بازی گری اولدمن، به نظر من، کنت دراکولای قطعی، قابل مقایسه نیست. دراکولای برام استوکر مجلل، منحط و فوق العاده زنده است. روح گوتیک رمان را تسخیر کرد، عمیق، عاشقانه و آمیخته با لحظات لطیف و خشن است. جلوه‌های بصری تا به امروز عالی هستند، لباس‌ها، صحنه‌ها و صحنه‌های ویکتوریایی انگلستان فوق‌العاده هستند.

اولدمن باورنکردنی است، اما بازیگران مکمل ریوز، هاپکینز و رایدر فوق‌العاده هستند، شخصیت ظریف وینونا رایدر عالی. موسیقی متن همراه نیز فوق العاده بود، آهنگ های عالی از آنی لنوکس.

پیشینه این داستان اسطوره / افسانه کنت ولاد دراکول (پسر کنت دراکول) ملقب به "ولاد تپس" (ولاد شمشیرباز) است. همانطور که فیلم به ما می گوید ولاد یک جنگ سالار در قرن پانزدهم بود که با ترک ها جنگید. طبق افسانه، او خون قربانیان خود را نوشید و آنها را به چوب بست. این یک اسطوره واقعی است، همانطور که در رومانی وجود داشت و شاید حتی هنوز هم باور شود. اطلاعات زیادی در مورد ولاد دراکولا بعداً توسط نویسنده ایرلندی برام استوکر جمع آوری شد که آن را با اسطوره های خون آشام ها در این داستان خون شناخته شده - خون آشام مکنده ترکیب کرد. نکته دیگری که در دراکولای برام استوکر واقعی است، تصاویر کتاب خون آشام است که توسط ون هلسینگ (آنتونی هاپکینز) در دراکولای برام استوکر خوانده شده است. تصاویری را که در آنجا پیدا می‌کنید در کتاب‌های تاریخ و مدرسه نیز یافت می‌شوند، همراه با نوشته‌های باستانی در کنار آنها.

من ماهیت طرح را برای شما فاش نمی‌کنم، اما باید بگویم این وحشت خونین فیلم یکی از غم انگیزترین و عاشقانه ترین داستان هایی است که تا به حال گفته شده است. درباره مردی است که همسرش را از دست می دهد و نمی تواند در زندگی دیگری به او بپیوندد. بنابراین او علیه هر چیزی که مردم در قرن پانزدهم به آن اعتقاد داشتند مخالفت می کند و توسط خدا مجازات می شود تا به عنوان مردگان در زمین سرگردان شود. او نفرین شده است که از او بترسند و شکار کنند، زیرا او برای زنده ماندن نیاز به نوشیدن خون انسان دارد. او نوسفراتو (vamyr) است، او کنت دراکولا است.

او حدود 400 سال با بدبختی زندگی می کند تا اینکه دوباره عاشق می شود. و با این کار ما به بخت و اقبال و بدبختی موجودی کشیده می شویم که جاودانه زندگی می کند. او زنده است، اما در درون بی جان است. او ثروتمند، مهربان و دوست داشتنی است، اما برای زنده ماندن باید از انسان ها عیدی بگیرد. او برای همیشه ملعون است، در حالی که هیچ اشتباهی مرتکب نشده است.

تنظیمات این داستان بزرگ اروپای اواخر قرن نوزدهم (انگلیس و کارپاتیا) است. کارپاتیا به خوبی برای انسان شناخته شده نیست، سمت وحشی اروپا. همه اینها عرفان این داستان و پیشینه حماسی و تراژیک را به همراه دارد. در مورد خود دراکولا (گری اولدمن)، او ما را به دنیایی از خون، شهوت و شهوانی می کشاند. به نظر می رسد که او فقط به دلیل عشق زیادش به مینا (وینونا رایدر) و نیاز به همراهی با او رانده شده است. عشق واقعی

در دراکولای برام استوکر چند بازیگر بزرگ (و معروف) حضور دارند: آنتونی هاپکینز، وینونا رایدر، گری اولدمن، کری الوز و کیانو ریوز. همه آنها سهم زیادی در ساخت دراکولای برام استوکر دارند، اگرچه باید بگویم که بهترین بازی از گری اولدمن (دراکولا)، سدی فراست (لوسی)، سر آنتونی هاپکینز (ون هلسینگ) و اسطوره موسیقی تام ویتس (رنفیلد) است. اشتباه نکنید بقیه خوب هستند و کار خود را به خوبی انجام می دهند، اما این چهار نفر واقعاً نقطه را روی من قرار می دهند.

علاوه بر بازیگران، چیزهای زیادی وجود دارد که برجسته می شود (به لیست جوایز و نامزدهای اسکار)، اما باید بگویم دو نفر در آنجا بی خبر مانده اند. کارگردان فرانسیس فورد کاپولا و نابغه ای که در پشت موسیقی دلهره آور و تاثیرگذار Wojciech Kilar قرار دارد. هر دوی آنها آنقدر به عظمت دراکولای برام استوکر می‌آورند که اگر آنها را کنار می‌گذاشتم احساس می‌کردم احمقی هستم.

این نه تنها یک فیلم ترسناک / حماسی / عاشقانه عالی است، بلکه مطمئنا (به نظر من) یک فیلم تاریخی عالی است، درباره عشق ابدی و تراژدی مردی که نفرین شده است تا همیشه زندگی کند و تنها در جهان پرسه بزند، زیرا از او می ترسند و شکار می کنند.

شاید هنرپیشه واقعی کاپولا در توانایی او باشد که سبک خود را به طور کامل در موضوع خود شکل دهد. برای برخی از روسا، صرف نظر از فیلمی که عموماً می دانید در حال تماشای فیلمی از آن رئیس هستید - وودی آلن زنگ را به صدا در می آورد، یا حتی مارتین اسکورسیزی، اغلب اوقات. مطمئناً کوئنتین تارانتینو یا الیور استون. با کاپولا، و بیان این موضوع در مورد رئیسی با چنین شخصیت بزرگی عجیب به نظر می رسد - کاپولا به طور کلی سبک خود را در داستانی که می گوید پایین می آورد. شاید یک روش برتر برای قرار دادن آن این باشد که سبک خود او شامل بازخوانی روش‌شناسی خود در هر داستان است.

به همین دلیل است که تا آنجا که ممکن است به من مربوط شود، حتی فیلم‌های کمتر معروف او نیز جذاب هستند: هر کدام. فیلم، از یکی از قلب تا ماهی تندر گرفته تا مهدکودک‌های سنگی، حالتی کاملاً بدیع را ایجاد می‌کند و به همه چیز در مورد پلان و فیلم‌برداری می‌پردازد. این مرد شاید بهترین دامنه را در میان هر رئیس پیشرفته ای داشته باشد - و نمایش A باید این باشد: همان مردی که چند سال قبل باران میکر را به طرز غیرقابل تصوری خفه و فشرده به ما داد، فقط مدت کوتاهی قبل از آن دراکولا را ساخته بود. تا جایی که می توانید تصور کنید، فیلمی فراتر از مضحک است. همچنین، کار می کند. با شکوه دکورها و گروه‌های مجلل (مودبانه ایکو ایشیکا) تنها قابل توجه‌ترین تأثیرات کاپولا در دراکولای برام استوکر است. روشی که او داستان را در آن جمع آوری می کند به همان اندازه مهم است - تعداد زیادی از تغییرات پیچیده، پوشش های تصویر، خوانش مجله و نامه. همه آنها به ساختن یک یقه غیرطبیعی، عملاً محیطی اپرا که به طرز بی عیب و نقصی با مواد مطابقت دارد، می افزایند. در این رابطه، من محدودیت‌های کیانو ریوز را به عنوان یک سرگرم‌کننده می‌بینم که برای یک بار هم که شده در پرتو نگرانی مشروع برای مطالب کار می‌کند: استحکام او واقعاً بر قابلیت اعتماد شخصیتش می‌افزاید. فهمیدن دلیل اینکه مینا ولاد را به او ترجیح می دهد بسیار ساده است.

توجه کاپولا به مواد در زیرمتن مکانیکی خود را نشان می دهد. برای یک کاربر پیشرفته، سال 1897 مانند گذشته قدیم به نظر می رسد، با این حال جمعیت لندنی استوکر در خط مقدم پیشرفت قرار داشتند - آنها احتمالاً به همان میزان مسئولیت شرایط فعلی خود را داشتند، همانطور که ما قصد داشتند آخرین رازهای حضور را از بین ببرند. انجام دادن. کاپولا با توجه به ساختن «عجایب» جدید آن دوره، به طرز شگفت‌انگیزی غالب است، برای مثال، سینماتوگراف و ماشین تحریر به‌طور هیجان‌انگیزی پیشرفته به نظر می‌رسند، که به سادگی بر نفرت‌انگیز بودن این چیز غیرطبیعی و غیرقابل توضیح تأکید می‌کند که به طرز تکان‌دهنده‌ای از بین رفته است. افتضاح از پیشرفت به غرور قهرمانان توجه کنید وقتی می پذیرند که می توانند با سوار شدن به قطار، یک پیشرفت جدید، از تعداد پیشی بگیرند - و بدیهی است که آنها کوتاه می آیند. خیانت می تواند دائماً بهترین فناوری را انجام دهد.

پیروزی دیگر روشی است که در آن کاپولا تمایلات نفسانی فرو نشانده را به فرهنگ سفت و سخت عصر ویکتوریا پیشنهاد می کند.

بوسه لحظه ای در میان لوسی مشاهده شد. و مینا یک لمس باشکوه است - آیا این حرف دلالت برانگیز است یا کاملا صادقانه؟ آنها احتمالا خودشان را نمی شناسند. Sadie Ice در کار خود فوق‌العاده است و می‌داند که چگونه می‌تواند با این هماهنگی میان صداقت و بی‌حوصلگی در تمام طول مسیر همراه شود، حتی زمانی که شخصیت او در اعماق بیمار فرو می‌رود.

اجراها: همیشه فوق‌العاده. آنتونی هاپکینز در نقش ون هلسینگ نقش آفرینی می کند-- تقریباً به اندازه خود ولاد ناخوشایند است و تماشای آن لذت بخش است.

وینونا رایدر شاید بهترین اجرای خود را به عنوان یک بانوی محدود هم سن خود ارائه می دهد-- او واقعاً به نظر نمی رسد که او بداند به کدامیک نیاز دارد، ولاد یا جاناتان. در عوض، به نظر می رسد که او به طور متناوب به هر دو نیاز جدی دارد.

و گری اولدمن متعالی است. نمایشگاه او مرکز صمیمانه ای است که باعث می شود فیلم کار کند - ما کاملاً قبول داریم که او بدخواه است و باید متوقف شود، و با این حال واقعاً می توانیم او را احساس کنیم. اولدمن باعث می‌شود بپذیریم که وضعیت ولاد نتیجه ستایش اوست - او این موضوع را از یک طرح ساده و تأثیرگذار قدرت‌بخش به مؤلفه محوری و پشتیبان فیلم می‌گیرد. ارائه فوق‌العاده‌ای (صرف نظر از اینکه نمی‌توانیم درک کنیم که او در بخشی از زمان در مورد چه چیزی صحبت می‌کند!).

احتمالی که من در مورد فیلم دارم تا حدودی دشوار است. ربط دارد به این که _همه چیز_ روی صفحه نمایش وجود دارد- - سایه های کافی وجود ندارد، به خصوص نامحسوس یا استنباط شده باقی نمانده است. همانطور که به نظر می رسد با اصل فیلم سازگار است، نوعی شیک قدیمی که در آن روشن و کسل کننده به وضوح مشخص شده است، به طور مشابه در ذهن ون هلسینگ بین احترام عمیق او به ولاد مرد و تحقیر دراکولا وجود ندارد. جانور یک رویکرد نوآر ناسازگاری زیادی را القا می‌کرد، منفی‌گرایی بیش از حد را در داستانی که در نهایت، داستانی فوق‌العاده غم‌انگیز و صمیمانه است. به هر حال، داشتن والس هیولا در سراسر نقطه کانونی صفحه در تمام عظمت قرمزپوش و سفید رنگ او، تا حدودی برخاسته از تصویر سنتی شیطان است که در سایه ها پرسه می زند. شاید تا حدودی آزاردهنده

دستورالعمل هایی برای قرار دادن این، بخش هایی از دراکولای برام استوکر به طرز غیرقابل تصوری عالی بود، در حالی که برخی دیگر بوی ساده داشتند. آیا مثبت خواهم بود و با مثبت شروع می کنم؟ در واقع. از همان شروع فلاش بک، (من یک عشق فردی به فیلم هایی با فلاش بک دارم) من مجذوب شدم، و در حالی که او را دوباره در تلفنش می دیدم، از ابتدایی ترین مرحله صعود عجیب و غریب، اساساً با شور و اشتیاق تمام می پریدم. سپس، در آن نقطه، ضربه وارد شد. کیانو ریوز احتمالاً یکی از نادرست‌ترین سرگرمی‌کننده‌هایی است که او و آرنولد شوارتزناگر وجود دارد (با عرض پوزش که فرض را بر این می‌گذارم که من او را کشته‌ام، زیرا من عموماً او را «شوارتزی» می‌نامم). به طور انحصاری چهره او در دراکولای برام استوکر سنگی نبود، مانند برخی دیگر، اما تلفظ محدود و وحشتناک انگلیسی او کاملاً واضح است خوب، در حال حاضر، حتی من می‌توانم پیشرفت کنم (و نمی‌گویم در این کار عالی هستم) ! طیف گسترده ای از سرگرمی های مختلف عالی بودند، به ویژه من از هاپکینز و رایدر قدردانی می کردم. بخش بزرگی از کار در آن بسیار عالی بود، به همین ترتیب مانند هر یک از صحنه های با خانم های خون آشام و لباس های پخش در شب. با این حال، برخی نسبتاً نامرتب بودند، مثلاً خون از دو طرف صفحه و دود سبز می‌آید. منظورم این است که وقتی چنین تزییناتی دارید، این به سادگی تجربه ماوراء طبیعی فیلم را از بین می‌برد. این باعث می شود که آن را مانند یک نوع فیلم خونی و غم انگیز حس کند، و نه یک فیلم مناسب. من فکر می‌کردم که نمایش مداوم پلاکت‌های قرمز نیز بسیار تخصصی و غیرعرفانی بود. کاری که باید انجام می شد این بود که جریان خون مانند آبراه های پیچ خورده حداقلی در اطراف و اطراف اشیا وجود داشته باشد (به طور قابل ملاحظه ای نامحسوس تر از این طریق)، و دود به جای سبز رنگ تیره باشد. شاید نکات ظریف یک کلمه خوب دیگر برای استفاده بود، فیلم به آن نیاز داشت. من ترجیح می‌دهم این نمایش را تا حدی بیشتر نمایشی باشد و از ترس کمتری مانند ملاقات با خون آشام. خود دراکولا اغلب به وضوح ترسناک به تصویر می‌کشید، فکر می‌کردم اگر معمولی‌تر به نظر می‌رسید و در عین حال چند یادداشت سرد محجوب در موردش داشت، چیزی بیشتر از این بود. حرکت بدون کالسکه ی دیگری و همه چیزهایی از این دست، کاملاً «جادوگر بدخواه غرب» بود. بنابراین در حالی که برخی از قطعات فیلم را به یاد می‌آورم بی‌عیب و نقص هستند، برخی دیگر فقط باید سرم را تکان دهم. عملاً بدبخت بود به این دلیل که اگر چند بخش وجود نداشت، ممکن بود واقعاً فیلم فوق‌العاده‌ای بود، اما با آن‌ها به آن (با تلخی) نمره 6.5/10 می‌دادم.

من فکر می‌کنم رمز و راز دراکولای برام استوکر این است که به این موضوع توجه نکنیم که آیا این دگرگونی دقیق رمان استوکر است یا خیر: اینطور نیست. به یاد می‌آورم معلمی را که در مدرسه داشتم و در یکی از کلاس‌هایش «دراکولا» را آموزش می‌داد. او گفت که به طور مداوم در هر ترم کمتر از یک نفر کم مطالعه وجود دارد که ممکن است سعی کند با تماشای فیلم که همه چیز برابر است، رمان را بررسی کند. با فرض اینکه آنها با این اجرای «دراکولا» این شیرین کاری را انجام دهند، در شوک قرار می گیرند. ظرافت‌هایی در اینجا وجود دارد که در دیگر فیلم‌های دراکولا نمی‌بینید، شبیه به شعله‌های آبی که مسیری برای کاخ دراکولا ایجاد می‌کنند، یا دراکولا که در جاده‌های لندن در نور خورشید می‌پیچد. سپس، در آن نقطه، تغییرات بزرگی وجود دارد، شبیه به آغازی برای دراکولا و احساسات بین شمارش و مینا. این یک تغییر در شخصیت اصلی دراکولا است، او را از یک شکارچی پرخطر، تقریباً یک طاعون بدون توجه به آنچه دیگران ممکن است فکر کنند، به یک عزیز فاجعه بار تغییر می دهد، و متعاقباً لحن کل داستان را تغییر می دهد.

بسیار خوب، پس «دراکولای برام استوکر» همه چیزهایی نیست که استوکر در نظر گرفته است. آیا این آن را به یک فیلم وحشتناک تبدیل می کند؟ به ندرت. این «دراکولا» افسانه‌ای، گوتیک و غنی است که با سرعت بسیار دیوانه‌کننده‌ای شکل می‌گیرد. با توجه به تقلید از احساس دیوانگی و افتضاح رمان غالب است، و اگر بتوانید فیلم را بر اساس شرایط مضحک خودش تصدیق کنید، در آن مرحله می توانید از آن قدردانی کنید.

یک کلمه در مورد طرح ریزی، که از شگفت انگیز به گیج کننده می چرخد. آنتونی هاپکینز کلاس معمولی و حضور خود را به ون هلسینگ می برد و فضایی از اطلاعات غیرقانونی را در اطراف معلم ایجاد می کند. گری اولدمن یک دراکولای خوب می‌سازد، این‌جا و آنجا در لوازم آرایشی سنگین پیچیده شده برای تغییرات زیاد دراکولا، در عین حال دائماً خودبزرگ‌بینی همراه با بدبختی را نشان می‌دهد. ویلیام او. کمپبل، جایزه ریچارد ای و کری الوز به عنوان سه تحسین کننده لوسی وستنرا فوق العاده هستند، همان طور که من تصور می کردم. سپس، در آن مرحله، به دلایلی نامعلوم، سازندگان به کیانو ریوز و وینونا رایدر با این آشفتگی عمومی القا کردند: در حالی که آنها سرگرم‌کننده‌های خوبی هستند، اما اینجا جایی ندارند، و فیلم بر سر آن می‌چرخد. br/>
بنابراین. در حالی که بازخوانی قطعی رمان استوکر آنطور که ادعا می‌کند نیست، «دراکولای برام استوکر» هنوز یک فیلم هوادار، غم‌انگیز است و قطعا ارزش دیدن دارد.

نمی‌توانم دلیل این را بفهمم که چرا همه درباره دراکولای برام استوکر ادامه دادند. عنوان کاردستی چندان شگفت انگیز نبود. تنها قصد آن این بود که یک درخشش MTV را به یک فیلم ناامیدکننده ناتوان و تلاش برای ارائه آن به نوجوانان تسلیم کند. ترفندی که، متأسفم از گزارش آن، جواب داد. به هر حال نباید اینطور باشد، به این دلیل که همه چیز کاملاً نامرتب به نظر می رسید، انگار که نوعی انیمیشن واقعی است. دراکولای برام استوکر به طور کامل روی صحنه های صدا انجام شد و نشان می دهد. مثل اینکه وقتی همه چیز پلاستیکی و ساختگی به نظر می رسد فریب می خوریم. شاید برای فیلم‌های تلویزیونی و سریال‌های کوچک‌تر قابل قبول باشد، اما برای یک نمایش دراماتیک قابل توجه، من انتظار تلاش‌هایی را دارم (در واقع، در ابتدا برای نمایشگر کوچک برنامه‌ریزی شده بود تا زمانی که کسی (می‌دانید که هستید) طرحی درخشان برای تبدیل آن به یک تحویل دراماتیک). کاپولا که اعتراف کرده است از طریق رادیو از حمام فیلم ها را هماهنگ کرده است، از زمان ساخت فیلم واقعاً به سراشیبی رفته است!! نه کیانو ریوز و نه وینونا رایدر تاکید قانع کننده ای ندارند. آنها احتمالاً برای خودشان نیز خوشحال هستند. عود کننده، اینطور نیست؟ نکته دیگری که به نظر من جالب است... این است که برام استوکر نه تنها کتاب را ساخته است (که آنقدرها هم خارق العاده نیست، من به سختی می توانم بر یک چهارم اصلی غلبه کنم) او علاوه بر این، نمایشنامه را نیز ساخته است که در اقتباس 1931 تنظیم شده است. با این حال نسخه کاپولا (که در یک فیلمنامه دیگر تنظیم شده بود، که به هر حال مجوز آن را می گیرند) "دراکولای برام استوکر" نام دارد، زمانی که اجرای 1931 واقعاً توسط برام استوکر ساخته شده بود! بدبخت مردم بیچاره به احتمال زیاد در قبر خود می چرخد. در هر صورت، چیزی که می‌خواهم بگویم این است که «دراکولای برام استوکر» یک فیلم افتضاح بود، و ای کاش هرگز نیازی به وجود نداشت، و با فرض اینکه شما فردی هستید که آن را دوست دارید... فعلاً آن را متوقف کنید! در هر صورت ممکن است برای شما پتانسیل وجود داشته باشد. فیلم های خوب زیادی وجود دارد، چرا این یکی!؟ چرا!؟ خوب، همه برای دیدگاه خود واجد شرایط هستند، با این حال، بدون شک، اگر لازم باشد به تلاش فردی دیگر توجه کنم و به من بگویم "اوه، دراکولای برام استوکر فیلم بسیار خوبی بود" و "این وینونا رایدر بسیار با استعداد است" من به سادگی فریاد خواهم زد

دراکولا یک فیلم هیجان‌انگیز است که توسط فرانسیس پورتیج کاپولا هماهنگ شده و گری اولدمن، وینونا رایدر، آنتونی هاپکینز و کیانو ریوز در آن بازی می‌کنند.

من بسیاری از تصاویر متحرک دراکولا را با انواع سوژه‌ها دیده‌ام اما در مورد دراکولا در نور رمان نوشته مرحوم برام استوکر من تا حدودی موضوع صمیمانه ای را ترجیح دادم که دراکولا خود به طرز ناامیدکننده ای شیفته آن می شود و ما جنبه ای صمیمانه از دراکولا را با ویژگی های ابدی خونخوار، خشن و بی رحم دیدیم.

شروع فیلم عالی است و نگاهی کوتاه به یک فیلم جذاب دارد و تا حدودی فیلم ناامید کننده نیست. دراکولای برام استوکر نیز مانند دیگر فیلم‌های دراکولا، به‌طور استثنایی کم‌نور و کند است، تماشاگران زیادی نمی‌توانستند از سرعت پایین فیلم نگه دارند.

بازیگری عالی است و گری اولدمن متقاعدکننده‌ترین فرد فیلم بود. فیلم و به طور مستقل فیلم را بر دوش خود منتقل کرده بود. دراکولای برام استوکر بازیگران با استعداد دیگری دارد اما اساسا توسط اولدمن تحت الشعاع قرار گرفت. وینونا رایدر دوست داشتنی و زیبا به نظر می رسید و شگفت انگیز بود. آنتونی هاپکینز آنقدرها هم باورنکردنی نبود و جایی گمشده به نظر می رسید، کیانو ریوز متوسط بود.

فیلمنامه فیلم کند است و در واقع به شدت کند است، فیلم تا حدی به تأخیر می افتد که وقتی فیلم به آن می رسد در اوج، احساس می‌کنید که فیلم متوقف شده است، اوج فیلم عالی است، با این حال چند تماشاگر ممکن است وقتی فیلم به اوج خود می‌رسد به دلیل سرعت پایین آن، تهی شوند.

به طور کلی فیلم عالی است و جذاب است چند مولفه در فیلم Bram Stoker's Dracula وجود دارد که شما را ناامید نمی کند. در صورتی که یک چیز واقعاً جدید را در نوع دراکولا تماشا کنید، این بهترین فیلم برای شما است.

من یک کمال‌گرای «دراکولا» نیستم، واقعاً نمی‌دانم داستان چگونه *قرار است* روایت شود، با این حال حدس من این است که «دراکولای برام استوکر» آن افرادی را که واقعاً اغلب درباره چیزها فکر می‌کنند برآورده نمی‌کند. مثل این. من معتقدم که فرانسیس پورتیج کاپولا به احتمال زیاد سال‌های درخشان خود (نگهبان و غیره) را برای همیشه پشت سر گذاشته است - او دراکولای برام استوکر را طوری هماهنگ می‌کند که انگار یک موزیک ویدیوی MTV است. دو سر و صدای اصلی من در نقش بازیگری (یا شاید فرافکنی) به احتمال زیاد با کیانو ریوز و گری اولدمن است. کیانو خود خالی معمولی اوست - - غیرعادی نبود، با این حال من از فرصتی برای دیدن ژرفای اندکی بیشتر به این کار لذت می بردم. همچنین، اولدمن در نقش کنت - - در هر لحظه چه می‌توانم بگویم، او این احساس یکپارچگی و ترس را که من با آن شخص شریک می‌شوم، تقویت نکرد. وینونا رایدر با مناسب بودن در کار مینا مرا شوکه کرد - بعلاوه صحنه "مالکیت" او بسیار خوب و به احتمال زیاد وحشتناک ترین صحنه فیلم است. آنتونی هاپکینز بی نقص و به طور همزمان فوق العاده است، با این حال فکر می کنم این چیزی است که شخصیت ون هلسینگ به آن نیاز دارد. او به طور همزمان احساساتی و سرگرم کننده است و تماشای آن کاملاً لذت بخش است ("معاینه پس از مرگ؟ مهربانم، اصلاً اینطور نیست، من فقط باید سر او را برداریم و قلبش را بیرون بیاورم."). صحنه او با جاناتان و مینا در هنگام شام نیز بسیار سرگرم کننده است. تماشای فیلم بیشتر اوقات لذت بخش است، اما کاپولا طوری هماهنگ می شود که گویی جمعیت او ظرفیت استثنایی محدودی برای تمرکز دارند. این مرا دیر یا زود از دیوار بالا کشید. به هر حال، این یک فیلم فوق‌العاده جذاب است، که واقعاً انتظار داشتم که باشد.

قرار گرفتن در معرض متکبرانه و خود شیفته ای که دراکولای برام استوکر را در بر می گیرد، آن را به عنوان تصویر واقعی اصلی رمان استوکر به تصویر می کشد. به آن اعتماد نکنید - آنها به سادگی از بدنامی استوکر استفاده می کنند تا داستان فوق العاده قابل پیش بینی و فوق العاده پایین تر از همتای خود را به شما بفروشند.

تنظیم از یک منبع علمی معمولاً مستلزم جمع آوری قابل توجهی از طرح و شخصیت ها است. و غیره، اما به هر حال باید بخشی از مغز کتاب باقی بماند.

این دیوانه و ساختگی است که دراکولای برام استوکر را «دراکولای برام استوکر» بنامیم. کل طرح دراکولا که به دنبال تولد دوباره عشق واقعی خود است، اساساً در اولی نیست! این به فیلم "مومیایی" محصول 1932 نزدیک تر است. رمان استوکر هیچ صحنه‌ای در طول زندگی ولاد دمنده ندارد. دراکولای برام استوکر جدید دراکولا را به‌عنوان یک سرزنش می‌بیند که توسط کلاهبرداری جماعت نقض شده است، که به وضوح تلاشی دیوانه‌کننده برای ابراز دلسوزی و منطقی غیرقابل انکار در اعمال شیطانی او است.

احساس کتاب. این است که دراکولا هیچ فرآیند فکری را پشت سر اهریمن خوبی که او را به همراه داشته است، ندارد - شیوه رفتار او به خودی خود یک هدف است، وضعیتی غیرقابل انکار وحشتناک تر از رویزیونیسم عصر جدید کاپولا. علاوه بر این، بدیهی است که مسیحیت سنتی هرگز توسط استوکر به عنوان افتضاح یا حیله‌آمیز معرفی نشده است.

علی‌رغم برخاست‌های چشمگیر خود از استوکر، فیلم لوگوسی 1931 به طور قابل‌توجهی روح و هوای کتاب را در خود جای داده است. علاوه بر این، به نمایشنامه بستگی داشت، نه کتاب. به هر حال حوصله اضافه کردن نام استوکر به عنوان را نداشتم.